PESTEN: ''Ik werd wakker zonder mijn lange paardenstaart''
Er staat een meisje op het podium. Gewoon, een meisje uit havo vier. Delia. Ze doet haar mooie naam eer aan. De zaal wordt stil als ze zegt: ‘’Ik sta hier om te vertellen dat ik werd gepest.’’ Dat is dapper, vooral als je weet dat Delia voor een zaal vol schoolgenoten staat.
Delia ging vorig jaar met BEAM en LZ7 mee om op scholen te vertellen over pesten, maar vooral over hoop. Haar verhaal is helaas niet uniek: vanaf de basisschool werd ze al gepest.
"Ik haalde hoge cijfers en was dikker dan de rest. Ik was onzeker daarover. Ik was anders. Genoeg reden om gepest te worden. Op de basisschool had ik weinig vrienden. In groep acht ging ik op kamp, hopend dat ik vrienden zou maken. Maar toen ik ’s ochtends wakker werd, was mijn lange paardenstaart weg. Mijn laatste beetje trots was afgepakt.’’
Eenzaam op school
Haar lange, glanzende bos haar danst op haar schouders. Het is moeilijk voor te stellen dat deze bloedmooie meid gepest werd, maar zelfs op de middelbare school lag ze buiten de groep. "Toen ik naar de middelbare school ging veranderde er niet veel. Ik was ongelukkig en had nog steeds weinig vrienden. Ik had weinig zin meer om te leven. In klas drie leerde ik gelukkig nieuwe mensen kennen met wie ik bevriend werd. Ondanks dat mijn vader niets gelooft en mijn moeder boeddhistisch is, ging ik Bijbel lezen. Langzamerhand ben ik daar steeds meer in gaan lezen. Ik las mooie verhalen en die deden iets met me. Ik voelde me er goed door. Ik ben een van de weinige van mijn vriendinnen die gelooft, maar ik wil blijven geloven. Het helpt mij. Ik zit nu soms zomaar tweeënhalf uur in de Bijbel te lezen. Ik heb de zin om te leven teruggevonden.’’
Delia vertelt over de urenlange gesprekken die ze met leraren heeft gehad. "Dat heeft me heel erg geholpen. Bijna niemand wist hoe ik me voelde. Als ze vroegen hoe het met me ging, zei ik dat alles in orde was. Niemand vroeg eigenlijk verder. Maar nu kon ik eindelijk mijn verhaal kwijt. Als ik terug kon in de tijd, zou ik veel eerder naar leraren toe zijn gestapt, dan was ik nooit zo diep in de put gekomen. Ik zou ook tegen mezelf willen zeggen: 'Kom voor jezelf op. Trek je mond open. Laat anderen je niet zo behandelen. Waarom laat je jezelf uitgescholden worden? Je bent te veel waard.’’
Pesten
Ze is niet de enige de te maken heeft met pesten. "Ik ken meer mensen die gepest worden of in een soortgelijke situatie als ik zitten. Die jongeren moeten weten dat het goed zal komen. Door mijn verhaal te delen wil ik laten zien dat ze de hoop niet op moeten geven. Ik hoop dat mensen ontdekken dat ze de moed niet mogen verliezen.’’
Ook voor de mensen aan de andere kant heeft ze een boodschap. "Ik hoef geen medelijden, dat is niet waarom ik mijn verhaal vertel. Ik wil dat mensen beseffen dat je moet nadenken over wat je zegt. Wat je zegt kan iemand heel erg pijn doen, terwijl je diegene helemaal niet kent. Hoe vaak hoor je wel niet ‘die is raar’ of ‘die is homo’? We oordelen snel over elkaar, dat merk je veel op school.’’
Beroemd op eigen school
Samen met Delia loop ik over het schoolplein. Er loopt een docent langs die Delia een schouderklopje geeft: "Hey, jij bent het meisje van het podium! Moedig hoor.’’ "Ken je hem?’’ vraag ik. "Nee,’’ grinnikt Delia. Ze krijgt veel blikken van herkenning en spontane complimentjes. Iedereen herkent haar en nu en weet haar geschiedenis.
"Voordat ik wist dat BEAM met de scholentour bij ons op school zou komen, wilde ik al mijn verhaal delen. Het is belangrijk om over pesten te praten. Dus toen ik gevraagd werd om mijn getuigenis te vertellen op het podium, twijfelde ik niet. Geen seconde. Natuurlijk is het spannend, maar ik wilde dit heel graag. Ik moest nu wel na gaan denken over hoe ik het eigenlijk zou gaan vertellen. Dat was lastig, want ik had nog nooit alles met iemand gedeeld.’’
"De viering van net vond ik het spannendst. Dat waren mijn klasgenoten. Mijn vrienden, maar ook mijn pesters. Ik zag ze niet, maar ik voelde dat ze er waren. Ik wilde mijn verhaal ook delen zodat zij zouden beseffen hoeveel impact ze op mij hebben gehad. Na afloop kwam er een jongen naar me toe die me gepest heeft. Hij zei dat hij nooit had gedacht dat ik zoveel pijn had door het pesten en hij bood zijn excuses aan. Ik moest huilen achteraf, het betekende echt veel voor mij dat dat gebeurde. Dat was het toppunt vandaag.’’
Het bekrachtigt de boodschap die Delia's alle jongeren op het hart probeert te drukken. Houd hoop, want je kan erop vertrouwen dat het beter zal worden. Ze zegt het niet, maar ik zie het in haar twinkelende ogen. ''Zie je wel. Het komt goed.''
Tekst: Lola Brouwer
Fotocredits: Marja Kroon
