Zomaar Zomer Blog (4)

“Och meid, ‘t is altijd wat met mij. Na achtentwintig operaties is het eigenlijk een wonder dat ik er op mijn zevenentachtigste nog ben. Maar ik heb getekend tot de honderd hoor, voorlopig zijn ze nog niet van me af!” Met een grijns haalt ze zogenaamd haar neus op. Heerlijk, gotta love the oldies. “Inspirerend!” zeg ik. “Ja, bij mij is het glas nooit leeg,” reageert ze stralend “dus je weet wat je te doen staat!” Terwijl ik verder ga met schoonmaken, pakt ze haar tablet om fanatiek wordfeud te spelen.

Het is inmiddels alweer de vierde keer dat ik een bijbaantje in de thuiszorg heb. Vorig jaar sloeg ik even over en mijn eerste cliënt deze zomer doet me meteen beseffen waarom ik het werk heb gemist. Het is veel meer dan schoonmaken, het is ook genieten. Genieten van lieve, oude mensen met een berg aan levenservaring en – als je het treft – humor. Op weg naar huis besluit ik dat ik deze week zomaar iets voor ouderen ga doen.

Vol tot eind augustus

Omdat het buurtcentrum in mijn wijk gesloten lijkt en – eerlijk is eerlijk – ik niet zoveel zin heb om erheen te gaan, kijk ik eerst online. Bij het Nationaal Ouderenfonds kan ik me aanmelden als vrijwillige uitjesbegeleider, ideaal. Jammer genoeg blijkt al snel dat de stranduitjes vol zitten tot eind augustus. Misschien leuk voor later, maar voor nu geen optie dus.

Ik haal een vriendin over voor een spelletjesmiddag met bejaarden. Niet ver bij mijn ouders vandaan vind je ’t Ronde Sant, een verzorgingstehuis waar mijn moeder al jaren als vrijwilliger komt. Aangezien ik dit weekend bij mijn ouders ben, is dat misschien wel wat. Ik ga zaterdag tegen sluitingstijd even langs de balie om te checken of we welkom zijn. “Natuurlijk, wat een leuk idee! Ik ben hier morgen ook dus tot dan.”

De volgende dag gaat het in mijn kerk, heel toepasselijk, over jong en oud. “Jongeren hebben bemoediging nodig van ouderen en ouderen kunnen wat leren van het enthousiasme van jongeren”, stelt Timon Kits. Zeker waar! Enthousiast als we zijn, gaan Lorena en ik ’s middags op pad. We stoppen nog even bij een tankstation voor een bos bloemen, want wat is Bingo zonder prijs. Nadat we er twee bloemtakken tussenuit hebben gevist, hebben we zelfs drie prijzen. Whoop, whoop! Overigens hebben we zelf geen Bingo bij ons, maar een beetje bejaardentehuis heeft dat hopelijk in de kast staan. Wel hebben we ongeveer tien andere spelletjes en een muziekmap mee, just in case.

Domper
“Hoi meiden, ik heb gisteren nog even overlegd; jullie moeten je eerst aanmelden als vrijwilliger.” Na geduldig wachten, is dat niet helemaal wat ik hoopte te horen. Great, een back-up plan hebben we (nog) niet. Alle charmes in de strijd gooien dus. “Mijn moeder bezoekt die en die, we kunnen vast wel even een spelletje op de afdeling doen, toch?” Na minstens vier pogingen bij verschillende begeleiders, geef ik het op. Hoe leuk ze ons idee ook vinden, regels zijn regels. Best begrijpelijk natuurlijk, maar bleh, wel een domper. De bloemen maar loshalen en uitdelen dan?

Bij mijn ouders thuis besluiten we een oude kennis van hen te bezoeken. Als ik haar bel, wordt wel duidelijk dat ze zoiets niet direct verwacht. “Meid, ik heb geen karweitjes voor je, de hulp komt vrijdag weer”, herhaalt ze tot drie keer toe. “We willen gewoon op visite komen!” “Ah, laat me even kijken of ik niets anders heb.” Na het tevergeefs zoeken van haar agenda, besluit ze dat we langs mogen komen.

Scrabble

Riny is een lief vrouwtje van achtentachtig en een grote dierenvriend. Pipo, de felblauwe parkiet, is hét onderwerp van gesprek terwijl hij af en toe gezellig door ons heen kletst. Best uitzonderlijk, schijnt. “Hij heeft de universiteit gedaan, zeg ik altijd!” Alle huisdieren uit Riny’s verleden komen aan bod en we zijn zo een uur verder. Ze is geen spelletjesmens, maar na de afwas is het Riny die ons overtuigt van een nostalgisch potje Scrabble. Lorena en ik zijn op z’n zachtst gezegd noobs en van de samenstellingen op het bord klopt uiteindelijk vrij weinig, maar het is erg gezellig en Riny wint zowaar. “Nu heeft u de bloemen écht verdiend!” merk ik op. Ze kan erom lachen. 

Lorena en ik sluiten de dag in stijl af, samen met haar man en overheerlijke pizza’s van onze favoriete Italiaan, hmmm. Bomvol komen we tot de conclusie dat het toch best een geslaagde dag was, ook al liep het anders dan verwacht.

Tegen een vogel praten
De volgende ochtend blijft het bezoek me bezighouden. Riny heeft qua gezondheid namelijk veel doorstaan. Ze is een taaie, maar is daar zelf helemaal niet zo blij mee. “De gezelligheid is weg”, vertelde ze. Sinds haar man is overleden, is ze soms dagen alleen en tegen een vogel praten is nu eenmaal niet hetzelfde als tegen een mens. Ons enthousiasme heeft geholpen, maar echt meepraten kunnen we niet. Opeens moet ik aan het oude vrouwtje van de thuiszorg denken, vol levenslust en energie.

“Hallo, ik heb een beetje een gekke vraag. Mag ik boven komen?” Terwijl ik aanbel, verklaar ik mezelf voor gek, maar hey: niet geschoten is altijd mis! Ik leg de situatie aan haar uit. “Zou u het leuk vinden om Riny een keer te ontmoeten? Ik denk dat jullie het goed zouden kunnen vinden!” Ze gaat erover nadenken. Ik hoop echt dat het ervan komt. Niet alleen jongeren hebben bemoediging nodig, ook ouderen hebben soms gewoon behoefte aan een maatje die hen begrijpt.

Na drie kwartier kletsen, ren ik vrolijk de trappen af. Scheelt misschien ook weer twee happen pizza. My job is done, nu leg ik het weer in Gods handen.

Ciao!

The pizzaloving matchmaker.

Annejet Hasselaar (22) woont in Rotterdam, studeert aan de kunstacademie en vult haar zomer met random acts of kindness. Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3 van de Zomaar Zomer Blog.