Zó zou het zijn om bij Paulus in de klas te zitten
De mensen die we in de Bijbel tegenkomen zijn meestal nogal abstract. Ze leefden minstens tweeduizend jaar geleden en we kennen vaak maar een paar verhalen van ze. Maar hoe zouden we het ervaren als ze vandaag de dag leefden? Zoals Paulus; wat voor klasgenoot zou hij zijn?
Wat je van Sal vindt, was niet zo belangrijk. Wat Sal van jou vindt, dáár draaide het om. Ik zit nu drie jaar bij hem in de klas, en Sal was vanaf het eerste moment geweldig. Hij droeg de juiste kleren (altijd vintage en altijd stijlvol), deed de juiste dingen en was nog slim ook. En hij had al-tijd gelijk. Altijd. Dit alles liet hij weten ook, en daarna hoorde jij of je het goed of fout deed.
Lubach en Hofman
En juist díé kant van Sal maakte hem ook verschrikkelijk irritant. Bij hem in de buurt had je eigenlijk geen geweten meer nodig: Sal was je geweten, één die luid en duidelijk sprak. Een paar weken met Sal in de klas en je wist zeker dat je er niks van bakte. Dat dankzij jou de wereld naar de knoppen ging – want je had een skivakantie geboekt. Of je vloog naar Salau. Of je at een broodje berenhap. Of je bent een opschepper, of juist overdreven bescheiden, of onvriendelijk of ongeduldig of betweterig of ijdel of slonzig. En het frustrerende is: hij had al-tijd gelijk.
Wat het nog erger maakte, is dat hij áltijd zijn eigen regels opvolgde. Sal leek een heilige: hij maakte zich nog drukker om misstanden dan Arjen Lubach en Tim Hofman gecombineerd, was vegetariër, correct op het enge af en ook nog eens intelligent. Alleen niet zo goed in gym; dat maakte hem nog een beetje menselijk.
Blauwe foto
Zelf ontkwam ik ook niet aan Sals invloed. De eerste tijd deed ik ongelooflijk mijn best voor hem. Ik las kranten om op de hoogte te blijven en oefende ’s ochtends wat ik dan zou zeggen. Ik heb mijn profielfoto vijf keer veranderd (in de juiste volgorde: een blauwe foto voor Sudan, een zwarte foto voor BLM, iets met het milieu, een ‘ik ben gevaccineerd’-plaatje en een Oekraïense vlag) en ik at alleen nog veganistisch. Maar ik had het gevoel dat het nooit genoeg was. Dus uiteindelijk ben ik hem gaan ontlopen; vooral na wat er gebeurde bij meneer Gamaliël.
‘Hé moordenaar!’
Meneer Gamaliël geeft maatschappijleer en godsdienst. In die bewuste les ging het over orgaandonatie. Na een korte uitleg hadden we een discussie of we zelf zouden kiezen voor orgaandonatie. Een paar mensen gaven aan het wel een mooi idee te vinden. Ik zei toen te aarzelen; het lijkt me gewoon geen fijn idee dat dokters als je net (of net niet?) dood bent, in je lichaam gaan rommelen om organen eruit te halen. Sal reageerde daar heel fel op: “Dus omdat jij het graag een beetje comfortabel hebt, ontneem je anderen de kans op leven? Eigenlijk ben je dan dus gewoon een moordenaar; door jou kan iemand anders sterven.”
Natuurlijk was dat niet het einde van de discussie. Maar vanaf dat moment was ik ‘de moordenaar’. Het werd me toegesist in het trappenhuis, achter mijn rug om gezegd zodat ik het nét hoorde of vrolijk toegeroepen als ik de klas binnenkwam: “Goedemorgen, moordenaar!” Waarschijnlijk waren de meeste klasgenoten na een dag alweer vergeten waar de bijnaam vandaan kwam – maar de bijnaam bleef.
Groot licht
Vanaf die les ben ik Sal gaan ontlopen. Tot er een paar weken geleden iets bizars gebeurde. Sal kwam op me af en bood zijn excuses aan. Hij zei dat hij het belangrijkste was vergeten: liefde. Ik heb geen idee meer wat ik antwoordde, want ik was verbijsterd. Sal, excuses en liefde: die combinatie klopte gewoon niet.
Later hoorde ik van anderen dat er kort daarvoor op de fiets naar huis iets gebeurd was. De een had het over een aanrijding, de ander over een groot licht en volgens iemand anders had-ie een soort epileptische aanval gehad. Hoe dan ook: Sal was een paar dagen niet meer op school geweest. Maar sinds hij terugkwam, is hij een ander mens. Hij is nog steeds fel en gaat altijd voor rechtvaardigheid, maar nooit meer ten koste van anderen. In plaats van anderen terecht te wijzen, helpt hij ze, vooral als ze niet lekker in de groep liggen. Sal als klasgenoot; ik kan het iedereen aanbevelen.
Tekst: Pieter-Jan Rodenburg
