Ga naar submenu Ga naar zoekveld

“We wonen niet in een land, maar met alle landen bij elkaar”

8 mei 2018 · Leestijd 6 min

Hugo (17) verhuisde toen hij 5 jaar oud was met zijn ouders naar Madagaskar. Zeven jaar later vertrokken ze naar Tsjaad en daarna verhuisden ze weer terug naar Madagaskar. Momenteel woont Hugo met zijn ouders, broertjes en 450 andere mensen op het Africa Mercy schip van Mercy Ships in Kameroen.

“Mijn ouders werkten elf jaar in Madagaskar en Tsjaad voor de MAF (Mission Aviation Fellowship). Deze organisatie gebruikt vliegtuigen om dokters, Bijbels en andere humanitaire voorzieningen naar plekken te brengen die heel moeilijk bereikbaar zijn. Mijn vader werkte als programmamanager en moest leidinggeven aan een kleine groep mensen. Mijn moeder zorgde voor mij en mijn broertjes en werkte ook als lerares bij kleine schooltjes. Bij Mercy Ships werkt mijn moeder in het screeningteam. Ze kijkt of patiënten die binnenkomen behandeld kunnen worden. Voor sommige operaties zijn geen dokters aanwezig of is de operatie onmogelijk, omdat iemand kan komen te overlijden. Mijn vader doet de personeelszaken en zorgt ervoor dat er geen conflicten komen tussen mensen die bij elkaar in een hut slapen.”

Verhuizen

“Sinds augustus 2017 woon ik met mijn ouders en broertjes op Mercy Ships. In juni deden we een ‘on boarding’. We kregen in Amerika les hoe we om moesten gaan met andere culturen. Wij wisten daar al wat over, maar het was fijn om er meer over te leren. Verhuizen vind ik leuk. Toen ik jonger was dacht ik er niet zo over na. Het maakte mij allemaal wat minder uit. Ik vind het wel moeilijk om mijn vrienden achter te laten. Dat is ook het lastige aan zendingswerk.

Bij MAF zeiden we altijd Move Again Friends. Niet dat MAF die betekenis heeft maar het zegt wel wat over het verhuizen binnen MAF. Bij Mercy Ships blijven vrijwilligers soms maar een paar weken of een paar maanden. Dat is veel korter dan bij MAF. Daar gaan mensen soms pas na een jaar weg. Bij Mercy Ships blijven families minimaal een jaar aan boord.”

Ons huis is klein maar tegelijkertijd ook heel groot

Het leven op een schip van Mercy Ships

IMG_0739

“Ons gezin maakt deel uit van de long term crew. De long term crews zijn vaak families en soms koppels. The day crew is vaak ziekenhuispersoneel en zij zijn hier vaak voor een paar weken. Daarom hebben wij ook onze eigen gezinshut. Ik heb hier mijn eigen kamer en daar ga ik heen als ik even alleen wil zijn. We hebben ook een woonkamer en kunnen ons terugtrekken als we privacy willen.”

“Ik vind het heel speciaal om op een schip te leven. Ons huis is heel klein maar tegelijkertijd ook heel groot, want we kunnen bijna overal op het schip lopen. De jeugd heeft een eigen ruimte waar alle kinderen tussen de 12-18 jaar kunnen komen. In deze ruimte staat een televisie, spelcomputer, bordspellen en Lego. Ik breng hier veel tijd door en er is altijd iemand waar ik mee kan spelen.”

Nederlanders aan boord

“Elke zondag hebben we een Nederlandse avond. Dit is een grote groep Nederlanders bij elkaar. Met Koningsdag zaten alle Nederlanders boven op het dek om samen feest te vieren. Een groot gedeelte daarvan ging later die dag nog uit eten in de stad.  Wij zijn niet de enige die de nationale feesten vieren. Ook de Amerikanen en Zwitserse vieren hun eigen feesten. Van de meeste mensen mag je met de activiteiten meedoen. Ook is er elke zondag een kerkdienst. Op donderdagavond is er met het hele schip een community-vergadering. Er worden dan christelijke liederen gespeeld en gezongen, maar ook besproken wat er op het schip is gebeurd.”

Elke keer als ik in Nederland terugkom, lijkt het alsof we nooit weg zijn geweest

School

Portside

“Alle leraren zijn christelijk. We beginnen elke ochtend met een Bijbelstudie van 45 minuten. We bidden en praten met elkaar, maar leren ook Bijbelverzen uit ons hoofd. Het is een soort van levensbeschouwing, want we kijken ook naar verschillende religies. We krijgen les via een smartboard. Doordat de klassen zo klein zijn, kan de leraar precies zien hoe elke student het beste kan leren.

Nadat ik de middelbare heb afgerond krijg ik een Amerikaans diploma. Het diploma staat niet gelijk aan havo, vmbo-tl of vwo. We sporten ook samen. Dit doen we met de hele school boven op het dek. Als het regent doen we dit onder het afdak. Meestal spelen we gewoon trefbal op de kade, omdat we toch negen maanden aangemeerd zijn.”

‘Het is uniek om zoveel van de wereld te zien’

“We wonen al twaalf jaar niet meer in Nederland. Af en toe gaan we er heen voor een paar maanden of een vakantie. Ik heb nog steeds contact met vrienden in Nederland waar ik vroeger mee omging. Elke keer als ik daar terugkom, lijkt het alsof we nooit weg zijn geweest. Ik voel mij niet Nederlands. Natuurlijk juich ik nog wel voor het Nederlandse team als ze winnen, maar ik heb bijna heel mijn leven in Afrika gewoond. Ik voel mij ook niet Afrikaans, maar bij sommige dingen toch weer wel. In Afrika draait het meer om relaties en families zijn wat closer. Er heerst een andere cultuur.”

“Het is uniek om zoveel van de wereld te kunnen zien. Ik hou heel erg van reizen. Hier op het schip varen we elk jaar naar een ander land. Het is interessant om de culturen te zien en de talen te horen. Als ik in Nederland woonde had ik minder goed Engels, Frans en Spaans kunnen spreken en minder van de wereld gezien. Thuis praten we wel gewoon Nederlands met een heleboel Engelse woorden door elkaar. Ik vind het leven wat ik hier heb fijn. Het is leuk om overal op de wereld te komen. Het schip is een soort van kleine wereld met allemaal internationale mensen. We wonen niet in een land, maar met alle landen bij elkaar.”

In de rubriek Niemandsland vertellen kinderen van zendelingen hun verhaal. Ben jij ook een 'zendingskind' en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl!

Geschreven door

Jade

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡