Wat is de WiFi-code?

We hebben er allemaal last van af en toe. Logisch, iedereen wil 'erbij' horen. Dat is al eeuwen oud, dat zit in de menselijke natuur. Maar wij hebben het extra moeilijk, doordat we in het glorieuze social mediatijdperk leven. Welke gek zou er nu nog zonder telefoon willen leven?

Terwijl de zinnen van van dit artikel uit mijn vingers vloeien, flitsen mijn ooghoeken af en toe opzij. Nieuwe snap, vertelt mijn iPhone me. Nog een alinea getikt. Nog een nieuwe snap. Ik pak mijn telefoon. Het is pijnlijk confronterend, hoe hard ik aan het FOMO-en ben. Natuurlijk zou ik ook over een half uurtje kunnen kijken, maar wat als het belangrijk is? FOMO
Het is heel makkelijk om FOMO te hebben, want we zien alle leuke levens van onze vrienden voorbijkomen op social media. Ergens anders zijn mensen een feestje aan het vieren, van de vakantie aan het genieten of of met leuke vrienden aan het chillen – en daar had jij best bij willen zijn. Duh. Je dácht dat je een avondje wilde Netflixen, maar als je dat feestje ziet op Insta, vraag je je opeens af of je wel een sociaal leven hebt. En op vakantie met je ouders is wel leuk hoor, maar stiekem ben je best jaloers als je op Facebook foto's ziet die vriendin die in Spanje zit met vrienden, de vriend die in z’n eentje aan het backpacken is door Azië of die klasgenoot met een zwembad in d’r achtertuin. Er is zoveel te doen! En daar zit je dan, op je kont. Hoera. What a time to be alive. Wat als?
Om eerlijk te zijn, ben ik er spuugzat van. Ik kan het aantal keer dat ik op het punt heb gestaan om mijn Facbeookaccount te verwijderen, niet meer op twee handen tellen. Ik stond laatst met zo’n oude, internetloze Nokia in m’n handen (jeugdsentiment!) en wilde hem bijna kopen. Bijna. Maar ik heb het niet gedaan. Want ‘wat als’? Wat als ik geen Appjes meer kan krijgen? Wat als ik niet meer de hele dag kan Facebooken? Geen Instagramfeed en Snapchatfilters meer te zien krijg? Alle posts over verlovingen, diplomauitreikingen en katten moet missen? Ik zou niet meer weten waar de rest van de wereld mee bezig is. Waar mijn vrienden (en veel, heel veel vage kennissen) uithangen. Wat mijn kapper heeft gegeten gisteren. Is dat het waard? Lulletje rozewater
Ja, dat is het waard. En toch doe ik het niet. Noem me een slappeling, maar ik kan het niet. Gevalletje FOMO. De stap is te groot, ook al wil ik zo graag. Maar misschien hoef ik niet de hele stap te nemen. Zijn kleine stapjes ook al goed. Niet de wificode vragen op vakantie (shit). Geen Facebookapp op m’n telefoon. Misschien eens met mijn collega's praten, het lijken wel aardige mensen. Niet vaker dan twee keer per dag op Instagram. Een half uurtje wachten voor ik op Snapchat kijk. Of wacht, nog heel even dan. Ik krijg weer een Snap binnen. Déze mag ik kijken. Wat als het belangrijk is? Tekst: Lola Brouwer