''Wat ik het meest heb gemist, is een warme knuffel''

‘’Toen ik 6 jaar oud was, maakte ik een reis door Australië met mijn ouders. In de woestijn zagen we twee fietsers en dat vond ik toen al zo fascinerend. We zijn door gaan reizen en veel later kwamen we ze weer tegen. Toen wist ik al: dit wil ik ook doen. Dit is mijn droom! En zo deed ik het. Ik verdween onder de Domtoren in Utrecht door en vertrok naar het volgende continent.’’

‘’Je rijdt al die tijd alleen. Dus ik heb me absoluut weleens eenzaam gevoeld. Wat ik het allermeeste gemist heb, was een gewone warme knuffel van iemand. Iemand die mij liefheeft. En die eenzaamheid uitte zich af en toe in tranen en boosheid. Maar aan de andere kant dacht ik wel: ‘Ik heb hiervoor gekozen’. Dat moest ik me realiseren. Al die mensen waren er wel voor me. Maar ik was degene die zo ongelofelijk ver weg zat.’’

‘’Ik heb ook weleens momenten gehad dat ik er klaar mee was en thuis wilde zijn. Ik was op een gegeven moment zo ontzettend ziek geworden. Ik had voedselvergiftiging opgelopen en was al zo’n 52 kilo kwijt. Het was onmenselijk en ongezond en ik kwam daardoor ook in het ziekenhuis terecht.’’

‘’Het belangrijkste al die tijd was, dat ik een positieve mindset moest houden. Daarom zie je dat ook veel terug op de foto’s en video’s die ik heb gemaakt. Stel: je zit in je eentje in de woestijn en het lukt allemaal niet meer. Je hebt er geen zin meer in en je wilt er gewoon mee stoppen. En je stopt dan ook, wat heb je daar dan aan? Je zit nog steeds in diezelfde woestijn en je hebt alsnog niks. Waarom zou ik mijn energie stoppen in iets negatiefs als dat? Met een goede instelling kom je vaak veel verder.’’

‘’Op die manier heb ik ook wel veel over mezelf geleerd. Ik zat in de steppe tussen Kazachstan en Oezbekistan. Het was daar -32 graden en mijn tenen, handen, neus en oren waren compleet bevroren. Ik kon helemaal niks meer. Maar ik zat daar helemaal alleen, met wat wilde ezels en kamelen om me heen. Ik kon niemand anders de schuld geven. Het was mijn probleem en mijn fout en die moest ik zelf oplossen. Dat was een hele wijze les die ik ook echt meegenomen heb.’’

‘’Ook al leek het soms wel zo, ik was eigenlijk nooit helemaal van de aardbodem verdwenen.. Ik had een noodknop bij me. Als ik daarop drukte, had ik nog 10 minuten om de oproep te annuleren. Zo niet dan werd het direct naar een satelliet in de ruimte gestuurd. Die stuurde het dan door naar Washington, waar ze dan een leger zouden inzetten in het gebied waar ik zat. Het idee van die knop indrukken, kan psychologisch al heel behulpzaam zijn. Maar op het moment dat je die knop indrukt, ben je eigenlijk al in een stadium dat het veel te ver is.’’  

Wil je de rest van de BEAM live aflevering zien waarin wij hem interviewden over zijn reis? Klikt dan HIER!!!! Wil je andere BEAM live afleveringen terugkijken of voor het eerst zien? Klik dan H I E R.

De foto bovenaan komt van Ricks eigen website. Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier om naar zijn website te gaan!