Waarom aan het milieu denken als we niet aan onszelf denken?
Het is vrijdagavond, 22.24 uur. Ik heb alle lichten in de kamer uitgedaan en sta op het punt te gaan slapen. Met mijn handen in mijn broekzakken gestoken, kijk ik uit over de stad. Vanaf de 14e verdieping is het buiten een baken van licht. Ik vraag me af hoe het zou zijn als er geen licht zou zijn. Als iedereen zou slapen. Ieder lampje dat op dit tijdstip aan is, is een weerspiegeling van onze maatschappij. Ieder lampje staat voor iemand die de slaap niet kan vatten, voor iemand die moet werken, of voor iemand die geen tijd kan nemen voor rust. Een groot deel van de lampjes zal duurzaam zijn, want om het milieu moet gedacht worden. Dat het energieverbruik van mensen daarentegen ook belangrijk is, lijkt soms geheel te worden vergeten.
Laatst werd ik aangesproken door iemand van een ‘duurzame organisatie’. Ze vroeg of ik even tijd had, en hoewel ik de neiging had haar verzoek af te wijzen, vond ik dat ik haar best vijf minuten kon geven. Omdat we door de drukte niet op het midden van het plein konden blijven staan, verkasten we naar een rustiger plekje. ‘Hoeveel geef je om het milieu?’, viel ze met de deur in huis. Er ontstond een open gesprek, waarin haar doel was mij over te halen geld te doneren. ‘Het milieu moet beschermd worden’, zei ze stellig. ‘Anders is het hier over 100 jaar een vuilnisbelt.’
Toen we klaar waren met praten, ben ik op de fiets gestapt naar huis. De kern van dit gesprek? We zouden moeten denken aan onze volgende generaties. We zouden hen niet achter mogen laten met een wereld vol vuilnis. Alles wat ík daarentegen kon denken, was: waarom mogen we hen wel achterlaten met zaken als ‘chronische vermoeidheid’, ‘chronische stress’ en ‘een zeer verhoogde kans op burn-outs’? Misschien een beetje gegeneraliseerd, want natuurlijk heeft niet iedereen hier last van. Maar het valt mij wel steeds vaker op hoe wij onszelf kunnen verwaarlozen. We horen steeds vaker van mensen met burn-outs en depressies, zelfs kinderen, en dat baart mij zorgen.
Denk dus aan jezelf, want jij bent het net zo waard als je naaste.
Christenen hebben hier ook wel een handje van. ‘NAASTENLIEFDE, JONGENS. Je moet je naaste liefhebben. Dus doe wat de ander vraagt. Bied hulp aan. Weiger niet als de ander je nodig heeft, maar sta voor elkaar klaar.’ Als ik daaraan denk, vraag ik mij af hoe ver die naastenliefde moet gaat. Jezus zei dat we elkaar moeten liefhebben en er staan in de Bijbel stukken als: ‘Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na.’ (Galaten 6:2) Jezus ging hierin heel ver, door te sterven voor onze zonden. Hij nam onze lasten en ging verder dan wij ooit kunnen gaan. Maar Jezus nam ook tijd voor zichzelf en voor God. Zo’n 2000 jaar geleden was hij 40 dagen aan het bidden en vasten, net als wij nu doen. Hij heeft ongetwijfeld gehuild en geschreeuwd; Hij weet wat jij doormaakt.
God is meer dan een aardbol
Maar goed - het is de maatschappij, daar kunnen we moeilijk uit ontsnappen. We ontkomen er niet aan mee te gaan in de flow. Ik wil nu ook niet zeggen dat we niet meer aan het milieu moeten denken, maar wel dat Gods wereld méér is dan alleen de aardbol. Zorgen voor de aarde is belangrijk, maar er leven ook nog mensen op. Jíj leeft erop. Denk dus aan jezelf, want jij bent het net zo waard als je naaste. Wacht niet tot iemand anders voor jou zorgt, maar gun jezelf jouw eigen tijd. Gun jezelf de tijd met God. Want eerlijk is eerlijk: als je straks zelf geen energie meer hebt, voor wie wil je dan nog zorgen?
40 dagen bidden en vasten. Jezus deed het. Besteed in deze 40 dagen dus niet alleen tijd áán God, maar juist ook mét God. Weet dat Hij jouw lasten met zich meedraagt. En laat je niet gek maken door stress: het zou zonde zijn als de aarde, met al haar groene energie, zou verkleuren onder jouw ‘bloed, zweet en tranen’. Want dát is een taak die al volbracht is, met het bloed van Jezus Christus.
Geschreven door
Rozemarijn
