Tienduizend tie­ner­mo­del­len

Fotograferen dus. Elkaar en zichzelf. In de meeste modellerige kleding en poses. En die kiekjes vervolgens op het internet duvelen. Zodat knullen zoals ik denken: Hoe kan het dat jij, op dat moment, in zulke perfecte kledij, met je stralendste of dromerigste blik, op de meest kekke stads- of natuurplekken, gefotografeerd bent?!

Wanneer er tijdens een vrijetijdsbesteding toevallig een foto van mij wordt geschoten, is die lang niet zo charmant als eentje van de tienduizend tienermodellen. Dat snapte ik nooit. “Ik ben te lelijk”. Dacht ik altijd. En denk ik nu nog steeds, maar met de toevoeging dat deze meiden dus vrijwillig alle tijd nemen om foto’s te schieten. Niet uit commercieel belang, maar puur voor het vullen van hun sociale media. Met een kwaliteit waar ze in Turkije nog wat van kunnen leren.

Als we een groot deel van het ware bestaan aan het digitale uiterlijk spenderen, zijn we te ver doorgeschoten. Waar ik hen betrapte, betrapten deze meiden dus ook mij. Ik stop eveneens veel tijd in schrijven, selecteer de beste blogfoto’s en voel mij vereerd als iemand reageert. Het is alleen de kunst om daar niet mijn identiteit aan op te hangen. Dat vraagt een constante strijd.

Ik wil deze verhalenpassie namelijk dolgraag als hobby houden. Met het inspireren van zoveel mogelijk mensen als achterliggende gedachte. Het verkondigen van realistisch optimisme (woehoe, applaus voor deze idealistische naïviteit).

Wie je bent zonder baan, kekke kleding, geld, roem, talent, straaloogjes, hartjes, likes en andere uiterlijke kenmerken bepaalt de ware jij. Dat is je identiteit. Het daadwerkelijke model.

Laat maar zien!