Sujin (18): "Ik kan mij nooit spiegelen aan mijn ouders…"

“In China hebben ze heel lang een eenkindpolitiek gehad. Dat betekent dat je als ouders maar één kind mag krijgen. Het liefst krijgen ze dan een jongen, omdat die een bruidsschat krijgt en kan werken. Ik ben een meisje en geboren met een schisis – een hazenlip - dus dat zal waarschijnlijk de reden zijn geweest waarom mijn ouders mij te vondeling hebben gelegd. Kinderen – en dan vooral meisjes – met een handicap worden eerder te vondeling gelegd, omdat ‘perfectie’ in China heel erg belangrijk is en de extra zorg hoge kosten met zich meebrengt. Op mijn derde ben ik geadopteerd door mijn huidige, Nederlandse ouders. Ik ben dus eigenlijk in hart en nieren Nederlander. Toch word ik er in Emmen – waar ik woon – bijna dagelijks aan herinnerd dat ik ‘buitenlander’ ben. Ik word uitgescholden: ‘poepchinees’, ‘hazenlip’, ‘spleetoog’, ‘sambal erbij’. Het is heel makkelijk om zo’n opmerking te maken, omdat ik opval. Terwijl als ik door Amsterdam fiets, waar mijn vriendin woont die uit hetzelfde Chinese kindertehuis komt, het voelt alsof zulke opmerkingen veel minder worden gemaakt.”

Je wordt constant geconfronteerd met het feit dat je ‘anders’ bent.

Identiteit

“In de eerste en tweede klas van de middelbare school was ik heel gevoelig voor deze opmerkingen. Het maakte me verdrietig. Nu kan ik er beter tegen, heb geleerd ermee om te gaan. Ik voel me Nederlander, maar zal nooit ‘het doorsneemeisje met blond haar’ zijn. Ik ben een Chinese Nederlander. Ik heb Chinees bloed, maar mijn cultuur en taal is Nederlands. Toch zal ik altijd als eerste ‘China’ en niet ‘Emmen’ zeggen als iemand vraagt naar waar ik vandaan kom. Dat de samenleving mij vaak nog als buitenlander ziet, draagt daar wel aan bij. Je weet dat mensen die naar je afkomst vragen niet willen weten uit welke Nederlandse plek je komt.

Ik denk dat alle geadopteerde kinderen wel tegen deze dingen aanlopen. Je wordt constant geconfronteerd met het feit dat je ‘anders’ bent. Tijdens biologieles ga je kijken op wie je lijkt. Tijdens ‘identiteitsdag’ ga je kijken naar welke rol je ouders hebben gespeeld. Je bent je er telkens van bewust dat je geadopteerd bent. Ik kan mij nooit spiegelen aan mijn vader of moeder…”

Geloof

“Ik wil over drie jaar – als ik 21 ben – weer terug naar het kindertehuis. Ben er op mijn 9e en 13e ook geweest, maar daar kan ik niet zoveel van herinneren. Ik wil nu gerichtere vragen stellen en de omgeving beter in mij opnemen. Ik denk dat ieder mens wel wil weten waar hij of zij vandaan komt. Ik heb dat gevoel ook en wil dat graag een plek geven, afsluiten. De vraag wie mijn echte ouders zijn heb ik allang uit m’n hoofd gezet. Ik zal dan ook nooit met ‘Spoorloos’ meedoen, omdat ik ben bang dat dat één grote teleurstelling wordt, want dan is er de kans dat ze mijn ouders niet vinden of dat ze niet zijn zoals ik hoopte. Nu kan ik nog dromen over hoe en wie ze zijn. Anders staat het vast.

Doe mij maar onzekerheid, dan is er tenminste nog hoop

Deze quote van de Russische schrijver Tsjechov vind ik een hele mooie. Soms is niet weten beter dan wel weten. Geloof biedt hierin rust en houvast. Ik heb best veel vragen, maar God weet alles. Er zal wel een reden zijn dat ik het niet weet. Vroeger was ik boos op God, maar nu niet meer. Hij heeft het zo bedacht. Het verhaal van Mozes, die ook te vondeling is gelegd, hielp om de boosheid weg te halen. Blijkbaar is mijn adoptie met een bedoeling geweest!”