"Soms vind ik het moeilijk om God als goede God te zien"

“Op de basisschool werd ik jarenlang gepest. Ik was een stil en verlegen meisje, een makkelijk doelwit denk ik. Het begon met uitschelden en laten struikelen, het liep uit in manipuleren en opwachten. Mijn thuissituatie was ook niet stabiel, twee jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en de tijd die daaraan voorafging was moeilijk en onrustig.”

“Ik ben therapie gaan volgen om weer gelukkiger te worden, maar niets leek te werken. Intussen nam ik meerdere keren een overdosis medicijnen en werd ik 4 maanden lang opgenomen op een gesloten afdeling. Als ik na een mislukte zelfmoordpoging wakker werd, voelde ik me zo rot. Ik geloofde er heilig in dat mijn familie opgelucht zou zijn als ik er niet meer was. Dit is en was niet zo, maar ik had het mezelf wijsgemaakt.”

Tijdens therapie heb ik 3 keer hetzelfde boek doorgewerkt, ik leek een hopeloos geval

“Hopeloos werd ik ervan dat ik in een cirkeltje rond bleef gaan. Therapie hielp wel, maar het ging zo langzaam.. Uiteindelijk heb ik 3 keer hetzelfde boekje doorgewerkt en ongeveer 5 jaar lang therapie gevolgd. Sessies met een psycholoog, groepstherapie, opname op een gesloten afdeling, ik heb alles voorbij zien komen. Uiteindelijk heb ik het labeltje post-traumatische stressstoornis gekregen. Dit label veranderde voor mezelf niet veel, maar nu hadden de hulpverleners tenminste een helder uitgangspunt, dat was wel fijn.”

“In deze donkere tijd vond ik het lastig om God als een goede God te zien. Mijn ouders hebben me christelijk opgevoed, maar ik merkte niet veel van God in mijn leven. Dit veranderde op het moment dat ik met hulp van mijn vader op zoek ging naar een kerk waar ik me thuis voelde. Ik besefte dat God er de afgelopen zware jaren bij was geweest en dat hij een doel met me had, anders zou ik er allang niet meer geweest zijn. Ik begon God als een goede Vader te zien en ontdekte dat ik nooit alleen was. Toch eindigt dit verhaal niet als een sprookje. Ik begin gelukkig weer lichtpuntjes te zien, maar ik zit nog steeds regelmatig in het donker. Ik weet niet wat ik wil studeren of welk werk ik wil doen, dit maakt dat mijn toekomst nog steeds erg onzeker is. Ook worstel ik nog steeds met de Bijbel en met God, maar ik merk dat God tegelijkertijd helpt om mijn leven weer op de rit te krijgen.” “Ik kan zeggen dat ik veel gelukkiger ben dan een half jaar geleden. Dalen zijn nodig om te genieten van de bergen. Op nota bene de gesloten afdeling heb ik 2 hele goede vriendinnen leren kennen, dus zelfs daar heb ik iets prachtigs aan overgehouden. Of het nodig was dat mijn dalen - met voelbare en zichtbare littekens – zo ontzettend diep waren, weet ik niet. Ik weet wel dat ik weer naar de toekomst durf te kijken en op zoek ga naar werk. Mijn leven heeft een doel en al weet ik niet precies wat, God weet dat wel.” Wil jij jouw verhaal met BEAM delen? Vinden we leuk! Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl of app ons (0683673700).