Selina (18) heeft haar vader verloren door een auto-ongeluk: ‘De auto vloog in brand, met hem erin’

Wanneer Selina nog maar vier jaar is, schrikt ze in de nacht wakker en vraagt naar haar vader. Ze wist toen nog niet dat hij op dat moment in een auto-ongeluk is overleden. “Mijn vader werkte als verhuizer en had nachtshifts. Die nacht was hij later klaar dan verwacht en reed hij terug naar huis. De lange afstanden die hij vaak moest afleggen waren vermoeiend, hierdoor was hij weleens moe, zo ook die avond. Hij viel inslaap achter het stuur , waardoor hij tegen een boom aanreed en bewusteloos raakte. De auto vloog in brand, met hem erin. Hulpdiensten probeerden hem nog te redden, maar helaas waren ze te laat. Toen mijn moeder het belletje kreeg met het nieuws, hoorde ik alleen maar mensen huilen.”

Papa komt niet meer terug

“Ik was natuurlijk erg jong, dus ik begreep niet alles. Ik kan mij nog wel herinneren dat ik een aantal keer vroeg wanneer papa terug zou komen van werk. Daarop was het antwoord steeds: ‘Hij komt zo.’ Ik wist niet wat er aan de hand was en ging door met mijn leven. Pas na de begrafenis heeft mijn familie met mij gepraat en verteld dat papa dood is en niet meer terugkomt. Het kwam binnen, maar ik begreep het nog niet helemaal. Pas een paar jaar later begreep ik dat ik geen vader meer had en hij echt nooit meer terugkomt.”

De klap komt echt binnen

Ze is zeven jaar als de klap écht binnenkomt en ze in een depressie raakt. De kleine vrolijke Selina verandert in een meisje dat zich van iedereen afzondert. “Ik miste mijn vader heel erg. Ik kon maar niet begrijpen dat hij er niet meer was. Ik at niet meer, viel heel erg af en als ik uit school kwam ging ik direct naar mijn kamer en sloot me daar op. Ik was zo verdrietig dat niemand mij kon troosten. Ik was echt een papa’s kindje, dus alles deed mij aan hem denken. Het was vooral moeilijk als ik andere kinderen op school zag met hun vader. Ik wilde dan ook met mijn vader de dingen doen die iedereen deed. Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik dit gevoel had. Ik heb hem bij zoveel dingen moeten missen, zoals mijn diploma-uitreiking, wanneer ik de sleutels kreeg van mijn eerste huisje of zoals bij dagen als Vaderdag. Dat gevoel is pijnlijk en gun ik niemand.”

‘Ik heb het een plekje gegeven’

Nu, veertien jaar later, heeft Selina het een plekje kunnen geven en durft ze er vaker over te praten. “Ik ben er tegenwoordig heel open over en schaam me er niet meer voor. Al mijn vrienden weten het en steunen mij ook wanneer ik het even moeilijk heb. Ik zag op een gegeven moment in dat ik mag rouwen, maar dat ik niet vooruit kom als ik steeds in het verleden blijf hangen. Ik weet dat mijn vader graag zou willen dat ik gelukkig ben en achter mijn dromen aan ga, dus dat is wat ik doe. Ik ga een opleiding volgen in ondernemerschap, omdat ik later mijn eigen onderneming wil hebben. Dat is mijn advies aan anderen: neem je tijd om te rouwen, heb verdriet en mis ze maar heel erg. Vergeet tegelijkertijd niet dat een ouder altijd zou willen dat je het beste van je leven maakt. Haal hier kracht uit en zet stappen om achter je dromen aan te gaan en niet in het verleden te blijven hangen.”