Rick: “Een hersenbloeding zette me letterlijk en figuurlijk stil”

“Het was de dag na mijn verjaardag en ik had gebak meegenomen naar een goede vriend en zijn moeder. Ik werd er kotsmisselijk van, maar met hen was niets aan de hand, dus het moest wel aan mij liggen. Op het moment dat ik gruwelijke steken in mijn hoofd en nek kreeg, kon ik nergens meer aan denken, behalve dat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Ik herinner me nog dat voordat ik de auto instapte, ik ontzettend moest overgeven. Het volgende dat ik me herinner, is dat ik huilend wakker werd in een ziekenhuisbed.” 

“Er werd me later verteld dat ik een tegenliggende auto had geramd en daarna tegen een boom tot stilstand was gekomen. Ik kan me er niets van herinneren omdat er een ader in mijn hersenen geknapt was: een hersenbloeding. Het eerste wat ik tegen de dokter zei toen ik wakker werd: “Waarom spreek je Nederlands? Ik ben in Israël!” Twee weken later zou ik inderdaad voor mijn studie naar Israël zijn gegaan, maar nu lag ik in het UMC in Utrecht."

In het ziekenhuis liggen is het allerergste voor een controlfreak

“In de periode voor mijn hersenbloeding ging het niet goed met me. Achteraf heb ik bekeken wat ik in een week deed en dat was bizar veel. Mijn studie politicologie in Nijmegen eiste veel van me en daarnaast deed ik nog zo’n 20 dingen: commissies, vrijwilligerswerk, muziek maken in de kerk en meer. Mede door mijn karakter wilde ik altijd graag bezig zijn, kon ik geen ‘nee’ zeggen en was aan de rem trekken iets wat ik vrijwel nooit deed. Ik sliep moeilijk, mijn cijfers gingen achteruit en de ontspanningsmomenten die ik had, vulde ik met angstvallig in mijn agenda kijken en planningen maken voor de komende dagen. Door mijn ongeluk werd ik letterlijk en figuurlijk stilgezet, maar dat ging niet zonder slag of stoot.” “Kort gezegd was ik een echte controlfreak. Wat is het ergste wat je dan kan gebeuren? Juist, geen controle hebben over jezelf en anderen nodig hebben om voor je te zorgen. Precies dat gebeurde. Na een paar weken voor me uit staren in een steriele, witte ziekenhuiskamer kwam steeds meer het besef dat ik niet meer de oude was, ik had de touwtjes niet meer in handen. Als ik net een appel had gegeten vroeg ik: “Pap, wil je een appel voor me snijden? Ik heb trek.” Als hij me vertelde dat ik er net 1 op had, kon ik het me niet meer herinneren.” 

Mijn arts geloofde niet, maar kon dit ook niet verklaren

“Het duurde lang voordat ik geopereerd kon worden en in die tijd was ik bang dat ik nooit meer zou herstellen of erger nog: dat ik nog een hersenbloeding zou krijgen. Toch gebeurde er in die nare periode iets moois: Doordat ik de controle zelf los moest laten, ging God aan de slag met me. Er zijn vrienden die me hebben laten vallen omdat ze het allemaal ongemakkelijk vonden, maar de vrienden die zijn gebleven leerden me door alles heen dankbaar te zijn. Ik had dagen de tijd om te bidden en begon God meer dan ooit te zien, juist in deze situatie. Mijn arts zei op een gegeven moment: “Ik geloof niet in een God, maar kan jouw situatie ook niet verklaren.” Als die ader in mijn hoofd 3 millimeter verderop was geknapt, waren de gevolgen voor mijn lichaam heel groot geweest. De operatie die volgde had dan ook een hoog risico. De arts kon zijn ogen niet geloven toen ik zo snel en voorspoedig herstelde.” “Ik ben volkomen veranderd en kan nu, een jaar later, zelfs te zeggen dat ik het niet had willen missen. Ik dank God niet voor mijn hersenbloeding, maar ik dank hem wel dat Hij dit ten goede gebruikt. In de periode voor het ongeluk maakte ik me ontzettend druk om mijn carrière en mijn eigen succes, nu merk ik dat ik rust heb. Ik ben een kind van God en elke keer dat ik dat besef, maak ik me geen zorgen meer. Fysiek en mentaal zijn er nog klachten: ik ben snel moe en merk dat mijn geheugen hapert. Als ik bijvoorbeeld de supermarkt in loop en bij de ingang onverwacht wordt aangesproken, vergeet ik vervolgens totaal wat ik daar moest doen. Ook mijn studie kost me meer moeite dan voorheen. Allemaal lastig, maar wat ik ervoor terugkrijg is zoveel beter. Ik wil meer van God en minder van mezelf. Een Bijbeltekst die ik perfect bij mijn situatie vind passen is deze: "Gelukkig wie bij u hun toevlucht zoeken, met in hun hart de wegen naar u. Trekken zij door een dal van dorheid, het verandert voor hen in een oase; rijke zegen daalt als regen neer. Steeds krachtiger gaan zij voort om in Sion voor God te verschijnen" (Psalm 84: 6-7)

Voor mijn ongeluk hield ik al wel van God, na mijn ongeluk heb ik hem zoveel beter leren kennen en is mijn geloof ontzettend verdiept. Ik vertel dit allemaal met een ontzettende grijns op mijn gezicht. Ik weet niet wat God nog meer in petto heeft, maar ik weet wel dat het goed is!"

Ben jij ook knetterhard gered door Jezus en wil jij je getuigenis delen? DOEN! Mail even naar beamredactie@eo.nl of app ons via 0683673700.