Redacteur Wilke over Speak Life: ‘Mensen deden alsof ik een museumstuk was’

Welk woord heeft veel impact gehad op jouw leven?

“Ik denk het woord ‘christen’, en dat is zowel positief als negatief. Op mijn middelbare school was ik één van de weinige christenen, en op de een of andere manier wist iedereen dat van me. Niet dat ik op een podium stond te evangeliseren hoor. Maar als ik in het weekend naar de kerk was geweest, verzweeg ik dat ook niet. Op mijn opleiding was ik volgens mij echt de enige christen. Al die journalisten in de dop waren natuurlijk heel benieuwd naar mijn geloof. Ik kreeg veel kritische vragen, wat mijn eigen geloof sterk maakte, maar wat ook best vervelend kon zijn. Soms voelde het alsof ik een bijzonder museumstuk was. Eén keer heb ik een studiegenoot geblokkeerd op Insta, omdat hij onder iedere post iets negatiefs reageerde over mijn geloof. Daar voelde ik me wel schuldig over, had ik hem niet juist meer moeten vertellen over het geloof?”

Wat is jouw stopwoordje op dit moment?

“Niet echt een cool woord, maar ik zeg steeds vaker ‘wellicht’ in plaats van ‘misschien’. Ik hoorde iemand dat zeggen en dacht: dat is leuk, ga ik ook doen. Nu gebruik ik het veel te vaak, zelfs op WhatsApp.”

Wat is het eerste woordje dat jij kon zeggen als kind?

“Behalve dat ik op de kop ben geboren en de eerste twee jaar van mijn leven kaal was, is mij nooit zoveel verteld over deze periode, haha. Waarschijnlijk heel saai ‘mama’.”

Een onderdeel van Speak Life is ook 'speak up'. Wat is de laatste keer dat jij met jouw woorden hebt ingegrepen in een situatie die jij niet oke vond?

“Ik stond een keer in de rij voor de kassa, toen bleek dat de meneer die moest rekenen geen geld had. Het was een onverzorgde man, en hij werd steeds paniekeriger. Mensen in de rij raakten geïrriteerd, zeiden dat hij moest opschieten en vroegen waarom hij dan überhaupt iets kocht. Voor ik het wist riep ik van achteruit de rij: ‘Ik betaal wel!’. Iedereen keek me aan en ik werd knalrood. Je zou denken dat het als een heldendaad voelde, maar dat was totaal niet zo. Ik liep juist beschaamd langs alle geïrriteerde mensen naar voren. Snel rekende ik voor de man af, die ook zichtbaar ongemakkelijk werd. Beiden wisten we niet hoe snel we weg moesten komen. Inmiddels weet ik dat ‘speak up’ daarom lang niet zo makkelijk is als het klinkt.”