Redacteur Marlieke op zoek naar de dood

De laatste adem, een stilstaand hart, een roerloos lichaam, de afwezigheid van een persoon: dat is voor mij de dood. Simpelweg het einde. Mijn eerste ademteug klonk in 1994 en ergens in de huidige eeuw zal mijn laatste zijn. Ik ben blij dat ik in die tussentijd gewoon leef. Ja, leven en dood: daar gaat het veel over in de Bijbel. Waar beginnen deze twee uitersten eigenlijk? 

Waar het allemaal begon

Ik besluit de Bijbel bij het eerste boek open te slaan. Daar bouwt God het leven laag voor laag op, met als kers op de taart de mens. Deze mens komt tot leven doordat God hem de levensadem door de neus inblaast. Wauw, zo intiem en dichtbij! Alsof hemel en aarde samenkomen. Echter, een enkel hoofdstuk verder lees ik hoe de sfeer omslaat en de dood zich introduceert.  

Adam en Eva eten van de boom van de kennis van goed en kwaad, wat volgens God tot gevolg heeft dat ze “onherroepelijk zullen sterven” (zie Genesis 2:17). Na een hapje of drie van de vrucht gegeten te hebben, leven de twee echter nog steeds: hun hart klopt, hun longen zuigen zich vol met lucht … Volgens de geslachtsregisters leeft Adam zelfs 930 jaar! Ik krijg het idee dat ik “sterven” niet zo letterlijk moet nemen. Misschien is voor God de fysieke dood niet echt belangrijk..

Kleur bekennen 

Wat houdt de dood dan wél in? In het boek The ancient road rediscovered van James Jordan ontdek ik een bruikbaar voorbeeld: Stel je voor dat Adam en Eva een groene huidskleur hebben. Deze kleur is een perfecte mix van hemel (blauw) en aarde (geel). De groene kleur betekent dan dus eigenlijk: menselijkheid gevuld met God. Wanneer de mensen tegen Gods wil ingaan en van de boom eten, duwen zij de hemelsblauwe kleur als het ware uit hun huid. Wat overblijft, zijn geelgekleurde mensen, zonder vervulling van Gods persoonlijkheid. Er is dus een scheiding ontstaan tussen het goddelijke en het menselijke.  

Ik denk terug aan de intieme relatie die er was, toen God met zijn adem blies. Als er ook een scheiding is gekomen tussen die adem en de mens, is het niet gek dat Adam sterft! Want hoe kan een mens zonder zuurstof? Zodra ik in de grondtekst ga zoeken, blijkt dat leven niet alleen bestaat uit “kunnen ademen”. Het Hebreeuwse woordje ruach betekent naast “adem” namelijk ook “geest”. Gods Geest is dus essentieel om te kunnen leven! Zonder ruach ben ik … dood?

Van God los 

Wow, maar wat betekent dat voor mij? Fysiek voel ik me springlevend, maar ben ik dat spiritueel gezien ook? Heb ik Gods Geest en levensadem wel? Nog best vaak voelt God ver weg. Gelukkig hoef ik de psalmen maar te lezen om te weten dat ik niet de enige ben; of het verhaal van Noach, waar de wereld van God los leefde. De afwezigheid van Gods Geest leidde tot de afwezigheid van zijn levensadem. Om de scheiding tussen God en de mensen in de tijd van het Oude Testament te herstellen, werden er dieren geofferd. Deze offers wasten het volk schoon van zonden, totdat het weer de fout in ging en opnieuw moest offeren. Een tijdelijke oplossing …

Het ultieme offer 

Ik blader snel door naar het Nieuwe Testament, omdat ik weet dat daar de eeuwige oplossing wordt gegeven voor “De Grote Scheiding”, ofwel de dood. Jezus is the answer; de man die we kennen als Zoon van God, Christus, de goede herder, maar ook brenger van het eeuwige Leven. Jezus kwam immers om de dood te verslaan en Gods koninkrijk te herstellen. Met zijn komst werd Jezus hemel op aarde.  

Ik hoef niet meer te offeren zoals het volk van Israël deed, maar mag wandelen met God zoals Adam en Eva met hem slenterden. Of eigenlijk wandelt God in mij mee! Vet! Kolossenzen 2:9-10 legt mij dit uit: “Want in hem is de goddelijke volheid lichamelijk aanwezig, en omdat u één bent met hem, het hoofd van alle machten en krachten, bent ook u van die volheid vervuld.” Dit betekent dus dat mijn gele, menselijke ik weer gemixt wordt met Gods blauwe volheid. Wauw! De scheiding met God is er niet meer.

Ik wil graag geloven in de dood als een dutje

Rust zacht

Toch blijven mensen sterven, elke dag opnieuw. De fysieke dood is nog niet volledig overwonnen en ook ik moet er een keer aan geloven. Toch geloof ik in eeuwig leven. Dat heeft geen begin en geen einde, maar dus wel een onderbreking? In 1 Tessalonicenzen 5:10 staat: “Hij is voor ons gestorven opdat wij, of we nu op aarde zijn of gestorven zijn, samen met hem zullen leven.” In sommige vertalingen staat er in plaats van “op aarde (…) of gestorven”, “waken of slapen”.

Het doet me denken aan de twee mensen die Jezus uit de dood opwekt: het dochtertje van Jaïrus en Lazarus. In beide gevallen zegt Jezus dat de overledene slaapt. Ook al snap ik hier geen hout van en klinkt het misschien naïef, ik wil graag geloven in de dood als een dutje. Rusten in vrede totdat Jezus terugkomt. Of ik in de tussentijd een powernap houd of een winterslaap, moet blijken. Hoe dan ook maakt God me wel weer wakker, en dan zal het feest voor altijd losbarsten

BRONNEN: NBV, BGT, The Passion Translation, blueletterbible.org, The ancient road rediscovered van James Jordan, The Bible Project.