Recensie van Amazing Grace | "Aanbidding in de bios"
Het is een uitstekend filmjaar voor muziekliefhebbers. Inmiddels hebben we de muziek van Queen (Bohemian Rhapsody), Elton John (Rocketman), The Beatles (Yesterday) en Bruce Springsteen (Blinded by the Light) uit de bioscoopspeakers kunnen horen. De christelijke film- en muziekfanaat kan daar nog MercyMe (I Can Only Imagine) aan toevoegen en sinds vandaag Aretha Franklin met Amazing Grace. Al is deze laatste wel een heel bijzonder geval.
Amazing Grace is geen speelfilm zoals de andere films op het lijstje. Het gaat om een registratie van een albumopname in 1972 van de wereldberoemde soulzangeres Aretha Franklin. Na haar successen met pop en R&B wilde ze terug naar de muziek die ze in haar jeugd zong: gospel. Nu zing je gospel natuurlijk niet in je eentje in een studio. Daarvoor heb je een kerk nodig met een enthousiast koor en een volle zaal die om de vijf seconden “Halleluja!” en “Amen!” roept.
De kerkgangers kregen bij de opnames dan ook de instructie om vooral te laten merken dat ze aanwezig waren. Die uitbundigheid zorgt voor een bijzonder levendige sfeer. Tel daar het fenomenale optreden van Aretha bij op en je krijgt een aardig beeld waarom Amazing Grace het succesvolste gospelalbum allertijden is.
Technische problemen: even geduld a.u.b.
Dat het album een grote hit zou kunnen worden, hadden ze in 1972 ook begrepen. Daarom was er een cameraploeg aanwezig om alles vast te leggen zodat naast het album, ook de film in de schappen zou liggen. Maar dat feest ging niet door. Bij het optreden werden het geluid en beeld los van elkaar opgenomen, alleen had niemand eraan gedacht om af en toe een herkenningspunt aan te brengen. Na twee avonden filmen was dus niet meer te achterhalen welk geluidsspoor bij welk beeld hoorde. Zelfs liplezers kregen het niet voor elkaar en dus belandde de film op de plank. Tot nu, want bijna vijftig jaar later is het alsnog gelukt.
Het koste me heel wat discipline om niet net als het publiek er af en toe een luide “Halleluja!” tussendoor te gooien.
Inwendige worship
Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Het kijken van Amazing Grace voelt alsof je bij een aanbiddingsdienst aanschuift, alleen zitten de stoelen beduidend beter. De bioscoop is eigenlijk een rare plek om deze film te zien. Aan de ene kant is het ontzettend tof om dit soort christelijke teksten buiten een kerkgebouw te horen.
Tegelijkertijd voelt het onwennig om in een stille en bewegingsloze zaal een film te kijken die uitnodigt om volledig in de worshipmodus te gaan. Het kostte me heel wat discipline om niet net als het publiek er af en toe een luide “Halleluja!” tussendoor te gooien. (Ik overwoog nog alleen mijn handen in de lucht te steken, maar dat leek me niet zo aardig voor degene achter me.)
Los van dat dit een van de beste optredens ooit is, vond ik het ontzettend gaaf dat ik (weliswaar inwendig) voor dezelfde God aan het zingen was als deze overwegend zwarte Amerikaanse gemeente bijna vijftig jaar geleden. Ondanks dat deze kerkgangers in een totaal andere tijd en cultuur zijn opgegroeid dan ik, delen we hetzelfde fundament. Indrukwekkend hoe een optreden/dienst van vijftig jaar geleden nu nog steeds krachtig is.
Conclusie
Amazing Grace is alsof je in een tijdmachine stapt naar misschien wel het tofste optreden in de gospelgeschiedenis. Wil je de film echt tot zijn recht laten komen, koop dan met je jeugdgroep alle kaartjes voor een voorstelling op en maak er gewoon een complete aanbiddingsdienst van. Net als in 1972.
Amazing Grace is vanaf vandaag in de bioscoop te zien.
Geschreven door
Jort
