Pornoverslaafd: “Ik kon zelfs mijn moeder geen knuffel meer geven”

“De eerste keer porno kan ik mij niet eens meer herinneren. Ik heb zóveel gekeken… Tot de meest bizarre, gore vormen van pornografie aan toe. Ik zocht mijn intimiteit en acceptatie in de porno.” “Op de middelbare school ben ik veel gepest. Ik maakte eigenzinnige keuzes, was daardoor ‘raar’ in de ogen van klasgenootjes en dus niet bepaald populair. Van de brugklas tot en met de derde klas stond ik letterlijk en figuurlijk vaak alleen; vrienden had ik niet.” “Hoewel het later op het gebied van vrienden goed kwam, bleef de onzekerheid – veroorzaakt door pesten – in mij altijd bestaan. De pijn van het afgewezen worden door klasgenootjes, wilde ik onderdrukken. Ik ging op zoek naar geluk, naar methodes om niet aan de pijn toe te geven. Dat vond ik vanaf de brugklas in de porno. “Na een aantal jaar merkte ik dat mijn hart koud werd. Ik kon geen liefde meer geven, maar ook niet ontvangen. Als mijn moeder mij een knuffel wilde geven, schoot ik in paniek. Porno lijkt intimiteit te geven, maar geeft vooral ellende en verdriet. In eerste instantie dacht ik de intimiteit die een vrouw geeft te zoeken, maar dat was niet zo. Ik kwam erachter dat ik ten diepste een relatie met God miste. Daarom bestaat pornoverslaving ook binnen gezonde relaties vol liefde en intimiteit; er is nu eenmaal een bepaalde behoefte aan intimiteit dat geen enkel mens kan oplossen, zélfs een vrouw niet.” Schaamte houdt progressie tegen
“In 2006 kwam ik tot geloof. In mijn nieuwe kerk ervoer ik voor het eerst hoe het was om open, eerlijke gesprekken met elkaar te voeren. Dat was doodeng, maar erg bevrijdend. Ik werd streng, maar liefdevol aangemoedigd: Ook door latere vrienden: ‘Stop nu met die troep! Je wéét hoe slecht het voor je is!’ Sommige van mijn vrienden en kerkgenoten bleken geen haar beter dan ik. Dat heeft mij erg geholpen, want ik wist: ik ben niet de enige ‘viezerik’.’ Zo gingen we samen op weg naar een betere levensstijl. Zonder schaamte, want schaamte houdt progressie tegen.” “Denk trouwens niet dat die gesprekken voor een wonderbaarlijke genezing van mijn pornoverslaving zorgden ofzo hoor. Dat kan vast wel, maar als je zoals ik jarenlang dagelijks bezig was met porno, eist dat ook lange volharding in het ‘goed doen’. Natuurlijk met vallen en opstaan. Eerdere stoppogingen zijn faliekant mislukt. Omdat ik het bijvoorbeeld voor mijzelf deed. Dat werkte niet, want dan heb je niemand om op terug te vallen. Ik moet het voor God doen, voor Zijn eer. Als ik dan aandrang heb om porno te kijken, realiseer ik mij: ik heb gekozen voor U en geef écht niet op, óók niet als het moeilijker wordt. Dat geeft ook meer handvaten om de strijd aan te gaan; als ik aandrang heb ga ik nu bijvoorbeeld juist bidden, waar ik ook ben. Dat helpt goed, nu al ruim anderhalve maand.” Niet zo vroom als ik dacht
“Het is daarbij ook belangrijk dat je eerlijk bent naar God toe. Tijdens mijn verslaving waren mijn gebeden vromer dan ik in werkelijkheid was. ‘Bedankt God, dat ik U mag vertrouwen,’ bad ik dan. Ondertussen deed ik dat eigenlijk niet, ik legde mijn pijn en gevoelens niet bij Hem neer. God zegt dan: ‘Zeg nu maar gewoon dat je geen besef van genade meer hebt. Ik ken je zwaktes en de dingen die je pijn doen. Wees eerlijk tegen Me.’” “Mijn strijd tegen de pornoverslaving kent dus drie belangrijke onderdelen: eerlijk zijn naar God toe en tijd met Hem nemen. Eerlijk naar mijzelf zijn en mijn pijn en problemen onder ogen komen. En open, eerlijk en zonder schaamte het gesprek met anderen aangaan. Daarbij is de belangrijkste prioriteit: eerst God zoeken. Dagelijks. Want bij Hem vind je de kracht en de liefde om weerstand te bieden tegen de porno.” *De naam van Dominic is om privacyredenen gefingeerd. Zijn echte naam is bij de redactie bekend. Hij is niet de jongen op de foto.