Pianistenbroers Lucas en Arthur: ‘16 jaar lang keihard werken om de top te bereiken’
Als er twee goed op elkaar zijn ingespeeld, zijn het Lucas (26) en Arthur (23) Jussen. In de grootste concertzalen, van Shanghai tot New York en Kaapstad, wachten de prachtigste piano’s op de twee broers. Hoe zijn Lucas en Arthur zo jong, zo ver gekomen? En ren je harder voor succes als je broer in het spel is en jouw spiegel is?
Waar je een tv zou verwachten, staat een prachtige vleugel die de helft van Lucas’ woonkamer vult. In Arthurs woonkamer – twee appartementen verderop – glimt dezelfde zwarte piano. “Als de ramen openstaan en we goed losgaan, kunnen we elkaar horen spelen!” lacht Lucas. “We hopen maar dat de buren het mooi vinden.” Voordat de broers naar Amsterdam verhuisden, woonden ze bij hun ouders in Hilversum. Lucas: “We begonnen allebei op onze vijfde met pianospelen. Eerst repeteerden we dagelijks een halfuurtje, later twee uurtjes zo voor de voetbaltraining uit, inmiddels spelen we vijf à zes uur per dag.”
Arthur: “Echte concurrentie hebben we nooit gekend. Sterker nog, ik gun het Lucas nog meer dan mezelf om te slagen! Omdat we broers, collega’s én vrienden zijn, kennen we elkaar door en door. We denken op dezelfde manier, hebben dezelfde interesses en zijn elkaars grootste spiegel.” Lucas: “Natuurlijk zijn we ook gewoon broers en zijn we elkaar soms zat. Maar we boffen enorm met onze band!”
Stapje voor stapje
Google je op ‘Lucas en Arthur Jussen’, dan verschijnt er naast hun eigen website een Wikipedia-pagina. Voelt dat niet gek? Lucas: “Eerst wel, want is er überhaupt iets over ons te vertellen dat Wikipedia-waardig is? Maar nu … ” Arthur vult aan: “Tegenwoordig staan er zoveel mensen op Wikipedia!” De broers zijn niet zomaar op zo’n hoog niveau gekomen met hun pianospel. Lucas: “Voor de buitenwereld kan het lijken alsof onze carrière van een leien dakje is gegaan. Toch heeft onze reis zeker zestien jaar geduurd...”
Verder lezen? Regel dan als de gesmeerde bliksem het nieuwste BEAM magazine (gratis proefnummer)!
Fotografie: Marco Borggreve
Geschreven door
Marlieke