Paulien (20): "Ik ben bang voor luchtballonnen"

“Ik scan de lucht helemaal – vooral tijdens zomeravonden - voordat ik ook maar één stap buiten de deur zet. Ik fiets op volle snelheid naar mijn volleybaltraining om niet te lang buiten te zijn. Toch kan ik niet altijd voorbereid zijn. Ik liep samen met mijn moeder mijn krantenwijk toen er opeens twee luchtballonnen boven me hingen, ik raakte direct in paniek. Tijdens zo’n paniekaanval heb ik geen controle meer, moet ik huilen en vaak ook hyperventileren. Ik kan niet meer helder denken en wil zo snel mogelijk naar binnen, of in ieder geval die luchtballonnen uit mijn zicht hebben. Het geluid dat zo’n gasbrander maakt vind ik echt verschrikkelijk, alleen eraan denken vind ik al heel naar."

“’Het gaat wel over als ik ouder ben, dan kan ik beredeneren dat het belachelijk is om voor zoiets onschuldigs zo ontzettend bang te zijn’, dat is wat ik jarenlang tegen mezelf heb gezegd. Maar intussen zat ik in het derde jaar van de pabo, werd ik bijna twintig jaar en was ik nog steeds elke zomer doodsbang. Veel mensen nemen mijn angst niet serieus, ze reageren lacherig. Ergens snap ik dat wel, het is natuurlijk heel knullig en ik begrijp dat het mensen verrast. Toch is het heel naar dat ik me niet serieus genomen voel, want daardoor ging ik me ontzettend schamen. Met de aanmoediging van mijn moeder en vriend ben ik gestopt met uitstellen en heb ik uiteindelijk na heel wat jaar toch contact gezocht met een psycholoog.”

Mijn rampscenario is dat een luchtballon voor mijn ogen opstijgt en boven me blijft hangen

“In mijn herinnering ben ik altijd al extreem bang voor luchtballonnen. In de sessies met mijn psycholoog hebben we vastgesteld dat mijn fobie waarschijnlijk is ontstaan nadat ik als klein kind ontzettend schrok van de luchtballon waarin mijn oom en tante opstegen. Eerlijk gezegd weet ik het niet heel goed meer, want ik was nog geen vier jaar oud. Ik stond in ieder geval dichtbij toen de gasbrander aan ging en het schijnt dat ik die avond niet meer ben gestopt met huilen.”

“Exposure therapy, dat heeft me ontzettend geholpen. Dit houdt in dat ik bedenk wat mijn rampscenario is en daar vervolgens naartoe werk. Mijn rampscenario is een luchtballon die voor mijn ogen opstijgt en boven me blijft hangen. Deze therapie werkt omdat mijn piek van paniek elke keer kleiner wordt wanneer ik gecontroleerd blootgesteld wordt aan mijn angst. Mijn psycholoog had een lastige taak, want mijn angst - een opstijgende luchtballon - neem je niet zomaar mee de behandelruimte in. Als opdracht voor mijn tiende en laatste sessie ging ik dan ook met mijn vriend naar het luchtballonnenfestival in Barneveld. Ik snap echt niets van de mensen die heel kalm langs de weg op een stoeltje gaan zitten en gezellig naar luchtballonnen kijken, ik werd helemaal gek. Uiteindelijk hield ik mezelf die dag onder controle en overwon ik een heel groot gedeelte van mijn angst, dit was een positieve ervaring die helpt mijn angst te controleren.”

“Voordat ik therapie volgde schaamde ik me voor mijn fobie tegenover mensen, maar ook tegenover God. Ik was bang voor wat God van mijn angst zou vinden. Er zijn zoveel mensen in nood en dan kom ik elke keer weer bij hem aan met mijn knullige, irrationele angst. Toen ik drie jaar geleden mijn vriend leerde kennen, is mijn geloof in God gaan groeien en kwam ik erachter dat ik me niet hoef te schamen voor hem. Ik heb ook stukje bij beetje geleerd om mijn angst bij God neer te leggen. Dat gebeurt gewoon in de gesprekjes die ik door de dag heen met God heb. Als ik weer eens al mijn moed bij elkaar moet rapen en mezelf toespreek, zijn de woorden van God de kern van mijn peptalk. Want ‘I’m no longer a slave to fear, I’m a child of God’. Ik heb dat nummer eindeloos vaak geluisterd en het is waar. Ik zal never nooit een fan worden van luchtballonnen, maar ik laat angst mijn leven niet meer beheersen.”    Deze week gaat het bij BEAM over emoties. Wij horen graag jouw verhaal! Mail (beamredactie @eo.nl) of app (0683673700) ons.