Odilia en Rozemarijn over de periode na het overlijden van hun moeder: "We hebben leren omdenken"

Odilia en Rozemarijn waren pas achttien en zestien jaar toen hun moeder borstkanker kreeg. Ze genas, maar na een aantal jaar later bleek dat ze darmkanker had.

Ondanks de slechte vooruitzichten, beseften Odilia en Rozemarijn niet dat hun moeder zou kunnen sterven. Dat was ook niet de instelling van hun moeder. Rozemarijn: ‘Ze hield zich groot. ‘Kom op, ik ben er nog. We gaan er een fijne dag van maken,’ zei ze dan. Je zag wel aan haar gezicht dat het mis was.’

Fragment

De periode na het overlijden van hun moeder was zwaar, vertellen de zussen. ‘Alsof de grond onder je voeten vandaan gehaald werd’, vertelt Rozemarijn. ‘Zoekende naar wat je houvast gaat geven, en niemand kan daar antwoord op geven.’

Odilia: ‘Het voelde alsof we met zijn drieën een stabiel kaartenhuis waren, dat volledig weggevaagd was. Met zijn tweeën moesten we weer opnieuw iets opbouwen.’

Allebei gingen ze in therapie. ‘Odilia: ‘Ik had dat ook echt wel nodig. Ik had geen idee hoe ik door moest gaan. Iedereen zei: rouwen is normaal en je doet het goed. Maar wat is goed?’

Rozemarijn merkte dat ze baat had bij schrijven. ‘Ook leerde ik zien dat mijn omgeving een haven voor mij wilde zijn.’ Odilia: ‘Als je het verdriet deelt, doe je dat met elkaar en wordt het verdriet wat lichter.’

Odilia leerde omdenken in haar therapie. ‘Ik was heel verdrietig en boos dat ik mijn moeder niet meer had. Maar ik heb leren omdenken: ik mag blij en dankbaar zijn dat ik zo’n geweldige moeder heb gehad. Dat heeft mij wel geleerd om door te gaan.’