''Mijn vader zat 2 jaar in de gevangenis''

‘’Het was in de zomer toen ik 14 jaar oud was. Er moest geld overgemaakt worden, maar de rekening van mijn ouders was geblokkeerd. Mijn moeder schoot direct in de stress, terwijl mijn vader heel kalm en normaal bleef. ‘Komt wel goed, we regelen het wel,’ zei hij. Uiteindelijk is die middag, toen ik niet thuis was, bij ons een huiszoeking gedaan door een stel agenten.’’

In de auto vertelden ze: ‘Papa heeft fraude gepleegd en gaat naar de gevangenis’ 

‘’Ik kreeg allerlei berichtjes van mensen dat er wat aan de hand was met mijn vader. Ik begreep het niet en belde mijn ouders, omdat ik niet thuis was. Uiteindelijk haalden ze me op en vertelden in de auto wat er aan de hand was. ‘Papa heeft fraude gepleegd en gaat naar de gevangenis.’ Het was doodstil in de auto. Ik geloofde er niks van, het was niet waar. Ik wilde het niet geloven. Ik schrok me helemaal kapot.’’

‘’Wij als gezin konden het maar niet begrijpen. We dachten steeds: ‘Het gaat nooit door, het gaat echt niet gebeuren.’ Na 4 jaar aan onderzoeken, heel veel rechtszaken en dat soort gedoe werd er een celstraf van 3 jaar geëist, waarvan 1 jaar voorwaardelijk. Dat was een behoorlijke tijd.’’

Ik was woedend en voelde me verraden door mijn vader

‘’Ik was woedend. Ik voelde me verraden door mijn vader. Hoe langer hij vastzat, hoe meer van zijn geheimen naar buiten kwamen. Ik heb zo vaak gevraagd: ‘Pap, als er meer is, zeg het dan gewoon.’ Hij mocht 1 weekend per maand thuiskomen. Dat voelde heel dubbel. Ik was heel blij dat mijn vader er weer was, maar ook boos over de hele situatie.’’

‘’De bezoeken bij hem waren alles behalve plezierig. We mochten hem met drie mensen per keer bezoeken, terwijl we een gezin van vijf zijn. We moesten 1,5 uur rijden om een half uurtje samen te zijn. In het begin mochten er maar twee tegelijk naar binnen en dan moest je alleen in een kale, kille ruimte wachten. Je telefoon mocht je niet bij je hebben. In de bezoekruimte stond alleen een tafel met een doorzichtig plastic tafelkleed eroverheen. Bij binnenkomst mocht ik hem een knuffel geven, maar daarna hield het fysieke contact op. Ik kon niet altijd mee door school en stage. Ik wilde niet op mijn stage vertellen waarom ik elke maandagochtend wegbleef. Maar op een gegeven moment kwam ik er niet meer onderuit.’’

Dagen als Vaderdag, zijn verjaardag, Kerst en Sinterklaas waren heel zwaar

‘’In februari 2014 kwam hij vast te zitten en vijf maanden daarvoor was ik begonnen aan mijn opleiding. Ik vond dat mijn klas het recht had te weten waarom ik weinig op school zou zijn, dus ik heb ze in een presentatie over mijzelf uitgelegd wat er aan de hand was. De dag nadat hij vast kwam te zitten, ging ik naar school. Mijn hele klas stond voor me klaar. Ze hadden allemaal kaartjes gestuurd en ik vond heel veel steun bij ze.’’

‘’Ik voelde veel veroordeling vanuit het dorp. Iedereen wist het en iedereen had een mening. Onze familie stond als een grote muur om ons heen. Ze waren er altijd en deden er alles aan om mijn moeder en ons zo goed mogelijk te steunen. Dagen als Vaderdag, zijn verjaardag, Kerst en Sinterklaas waren heel zwaar. Mijn zus en ik probeerden de lol er in te houden en er niet te veel over te praten. We maakten vaak grapjes en hielden het luchtig.’’

Ik was boos op God. Waarom gebeurde dit bij ons gezin?

‘’Ik was boos op God. Ik snapte niet waarom dit gebeurde. Waarom gebeurde dit bij ons gezin? We hebben zowel lieve als boze kaarten gehad vanuit de kerk. Maar zodra hij vastzat kregen we heel veel steun van gemeenteleden. Mijn vader was heel streng. Op zondag geen televisie, altijd naar de kerk en elke zondag een rok aan. Mijn moeder liet ons meer los en daardoor leerde ik om beter na te denken over mijn geloof. Dat was voor mij echt nodig om te worden wie ik nu ben. Ik weet nu waar ik sta in mijn geloof en het was voor mij de steun die ik nodig had.’’

‘’Na twee jaar was het heel raar om hem weer thuis te hebben. Hij was altijd een dominante man, maar wij zijn in die twee jaar als gezin zo gegroeid. We waren niet meer afhankelijk van hem. Hij irriteerde me soms en ik heb een keer zelfs gedacht: ‘Was maar weggebleven’. Ik heb nu ook minder respect voor mijn vader. Maar het blijft je vader en ik zou hem nooit uit mijn leven kunnen verbannen. Je moet door. We werden langzamerhand weer een normaal gezin, met leuke momenten en de normale ruzies. De familiemomenten samen waarderen we nu veel meer, we zijn meer open naar elkaar en hebben geaccepteerd dat geen gezin perfect is. Maar mijn vertrouwen in hem is wel gebroken en ik weet niet of dat ooit nog helemaal terug zal komen.’’

Vanwege privacy redenen is er een andere naam en een andere foto gebruikt. De echte naam van Mandy is bij de redactie bekend.

Benieuwd naar meer verhalen over het gevangenisleven? Houd dan onze website en Facebook in de gaten, want binnenkort verschijnt er meer!