Mijn ouders hebben geen tijd meer voor mij

Na een paar fijne gesprekken begrepen ze dat het inderdaad tijd was om de volgende stap te zetten. Ik verliet het huis, niet omdat ik het niet langer trok, maar omdat ik er klaar voor was. Dat is het grootste compliment dat ik mijn ouders kon geven. Ik was klaar. Af. Uitgeleerd. Op-gevoed. Of nou ja, natuurlijk waren (en zijn) er nog genoeg dingen die beter kunnen. Maar daar moest ik vanaf toen zelf aan werken. Het eerste jaar dat ik op kamers zat, gingen mijn ouders er vanuit dat ik iedere week langskwam. “Hoe laat ben je er?” whatsappte mam dan zaterdagochtend, terwijl ik eigenlijk niet van plan was te komen. Maar ja, zij rekenden erop. Vonden het leuk. En hadden niets anders gepland. Niet om ze nu als zielige zielen af te schilderen, maar ze moesten erg wennen aan het lege huis (mijn zusje was ondertussen ook weg). Dus zat ik diezelfde middag nog thuis-thuis aan de rooibosthee. En bleef ik slapen. Inmiddels ben ik 23. Ruim twee jaar het huis uit. En is de wereld plots helemaal omgedraaid: mijn ouders hebben nu geen tijd meer voor mij. Ze gaan samen wandelen, uiteten of iets anders ondernemen. Daarnaast zit mijn vader bij een schietvereniging en is moeders lid van een zwemclub (met andere ouders waarvan het kind uit huis is). Drukke schema’s, waar ze allebei ontzettend veel plezier aan beleven. Wanneer ik nu op zaterdagochtend whatsapp “Ik ben er om 17:00”, krijg ik terug dat het ‘eigenlijk niet zo goed uitkomt’. Natuurlijk willen papa en mama mij dolgraag zien, maar ze staan niet meer 24/7 voor mij klaar. Iets wat ik wel altijd gewend was… Vind ik het erg? Hmm. Het is nieuw, maar ik ben vooral blij voor hen. Blij dat ze niet zijn blijven hangen in het lege-nestsyndroom. Dat ze hun leven anders zijn gaan invullen. Blij dat ze zichzelf opnieuw uitvinden. En ik ben blij dat ik door hun merk dat ik niet meer afhankelijk van ze ben, maar wel welkom. Tenminste, wanneer het uitkomt. Eerst moest ik naar mijn ouders, nu wil ik het.
Bas is een moederskindje. En lijkt op zijn vader.