Mijn leven is een zoekopdracht

Op internet omgeef ik mijzelf met mensen die mij begrijpen. Ben lid van fora met mensen die mijn mening ondersteunen. Volg personen waar ik het mee eens ben. En probeer tegenspraak uit te sluiten. Bedrijven als Google, Spotify en Facebook spelen daarop in. Zij tonen sites die ik tof vind. Liedjes die ik sowieso wil luisteren. En posts van mensen waarvan deze bedrijven vinden dat het ‘goede’ vrienden zijn. De rest wordt onzichtbaar. Buiten de tunnel gelaten. Zodat ik tevreden blijf. En hetzelfde… Eerst waren bijvoorbeeld Facebook en Instagram nog chronologisch. Zag je het laatst geplaatste bovenaan. Dat was eerlijk. Dan ben je je eigen filter. Nu doen internetbedrijven het voor mij. Wat beentjes-omhoog-achteroverleunend fijn klinkt, maar er ook voor zorgt dat ik niet meer zelf bepaal wat ik zie. Ik ben van jury tot publiek gedegradeerd. Mag niet kiezen wie er zichtbaar is in mijn leven, maar alleen nog applaudisseren bij wat ik zie. Zolang ik er niet bewust van ben, surf ik gedachteloos mee op deze internetgolf. De golf die mij precies op de plekken brengt die ik waarschijnlijk toch wel wil zien. En als ik het niets vind – op het kruisje of de neergestoken duim druk – dan wordt dat voortaan ook gefilterd. Zo wordt de golf steeds specifieker en persoonlijker. En bepalen anderen – lees: Google, Facebook, Spotify - waar mijn surf(toetsen)board mij brengt. Neem het vraagstuk: wel of niet vaccineren van je kind. Tegenwoordig is het onder sommige ouders hip om hun afhankelijke kroost niet te beschermen tegen ziektes. Want een vaccinatie is tegennatuurlijk. Of tegen Gods wil. Ik zeg niet dat het niet zo is, maar deze mensen krijgen bij het digitaal zoeken geen weerwoord. Integendeel. Ze worden door Google alleen maar bevestigd in hun denken. Er is altijd een digitale omgeving te vinden die exact bij jouw manier van denken past. Een omgeving waar ze hun kinderen ook niet vaccineren. Waar patat de nieuwe groente is. Of waar men denkt dat Hillary Clinton dood is. En de maanlanding nep. Bevestiging in je denken krijgen is natuurlijk hartstikke fijn, maar kan in sommige gevallen wel kwalijke tot zelfs dodelijke gevolgen hebben. Daarom is het goed om af en toe iets tegen te komen wat je niet kent. Waar je het niet mee eens bent. Om te worden geconfronteerd met je eigen gedrag. Om even uit je comfortzone te stappen. Uit je eigen wereld. Precies, dat wat Robin doet. Het onbekende houdt je scherp. Ontwikkelt je. En laat je zien dat er meer is dan je eigen mening. Je leven is geen zoekopdracht, maar een zoektocht. Blijf ontdekken.