Mijn haters nodigden mij uit voor een etentje

Nadat ik een paar vrienden een screenshot van deze brief had gestuurd en mijn wang van lachtranen had ontdaan, ging ik nadenken: wat moet ik hiermee? Waarom zou ik gaan eten met mensen die mij blijkbaar niet mogen? Dan heeft het toch geen zin? Je gaat als muis toch ook niet bij een kat op bezoek of als christen naar een satanistische kerk of pinda’s eten als je een pinda-allergie hebt. Enfin, je snapt m’n punt. Vijanden houd je ver weg, daar ga je niet mee eten.

Veroordeling
Als ik iemand bij voorbaat niet mag, dan ga ik die degene niet omarmen, maar ontwijken. Zo ontmoet ik regelmatig collega’s bij de EO, waarvan ik – door een eerste lach of opmerking – direct denk dat ze totaal niet mijn type zijn. Sterker nog, ik vind ze meteen kneitersirritant. En wanneer ik één van hen vervolgens in de gang of kantine tref, doe ik net of mijn kersttrui een vlekje heeft of het plafond iets interessants bezit. Alles om de begroeting en het daaropvolgende gesprek uit de weg te gaan…

Ik besluit op hun dinervoorstel in te gaan en een enthousiast antwoord terug te sturen.

Maar nee, mijn ontwijkprincipe geldt niet voor de briefschrijvers van deze (christelijke) studentenvereniging. In plaats van het stempel ‘irritant’ op mijn digitale voorhoofd te plakken en ‘m daar te laten zitten, willen ze mij een eerlijke kans bieden. Zijn ze nieuwsgierig naar de persoon achter hun eerste oordeel. En dat kan ik alleen maar waarderen. Ik besluit op hun dinervoorstel in te gaan en een enthousiast antwoord terug te sturen. Iets dat hen ook verrast, haha.

Rattengif
Een week later bel ik aan bij desbetreffend kringhuis. Ja sorry, ik had nu graag sappige details verteld. Dat ze bijvoorbeeld rattengif door mijn eten strooiden of een stoel met een half afgezaagde poot aanboden. Dat ik middenin een vuursalvo aan beledigingen belandde en huilend mijn moeder moest bellen of ze mij ‘alsje alsje alsjeblieft’ op kwam halen, of dat ze mij de hele Bijbel lieten overschrijven. Maar niets van dit alles.

Wat volgt is een anderhalf uur durend open gesprek over vooroordelen, stereotyperingen en mijn teksten die ik zelf soms ook te zoetsappig vind. Niet dat we het aan het eind met elkaar eens zijn, maar we hebben elkaar wel beter leren kennen. Ze laten mij in mijn waarde en houden hun armen open in plaats van dat ze hun rug blijven showen.

Negeren leidt nooit tot verandering, een ontmoeting daarentegen is de eerste stap tot verbroedering.

Geen idee hoe ze mij nu vinden of wat de irritant-stand (irristand) momenteel is, maar dat maakt ook niet uit: deze studenten hebben mijn ogen geopend. De balk uit mijn pupillen verwijderd. Negeren leidt nooit tot verandering, een ontmoeting daarentegen is de eerste stap tot verbroedering, tot een eerlijk oordeel. Ik had geen betere kerstboodschap kunnen krijgen.

Wie nodig jij – naast vrienden, familie en Jezus - dit jaar uit aan tafel?