"Mijn geloof bestond uit schuldgevoel"
Het is avondmaal in de kerk, een mooi moment van bezinning. Ik kijk toe hoe de gemeente langzaam opstaat en gestroomlijnd plaatsneemt aan de lange tafel. Ik probeer mijn gedachten in lijn te leggen met die van hen. Maar het enige wat ik – in mijn eentje achtergebleven op mijn stoel – kan denken is: ‘Iedereen ziet dat ik geen belijdenis heb gedaan.’
Eerlijk gezegd heb ik het avondmaal al heel lang ontweken. Ook al vind ik het mooi, dit is voor mij echt een schandpaal-moment. Het voelt als een straf, alsof er op mijn voorhoofd staat: ‘Jij bent niet christen genoeg’. Ik heb me hier lange tijd schuldig over gevoeld. Ik moést blijkbaar wel belijdenis doen om onderdeel te worden van de groep ‘echte christenen’. Tegelijk drong zich ook een andere, bozere gedachte aan me op. Als ik belijdenis doe, voor wie doe ik dat dan? Waarom moet ik voor God kiezen in het bijzijn van de gemeente, terwijl ik dat persoonlijk allang heb gedaan? Krijg ik dan extra hemelpunten, meer privileges in de kerk, vindt de dominee me dan aardiger?
Schuldgevoel was vroeger een groot onderdeel van mijn geloof. De lijst met spijtbetuigingen in mijn gebeden werd alsmaar langer. Ik zei sorry voor mijn fouten van die dag, maar ook momenten van twee jaar geleden kwamen nog steeds aan bod (en dus moest ik de volgende dag sorry zeggen omdat ik biddend in slaap was gevallen). Wanneer wist ik of ik genoeg excuses had aangeboden, of God nu wél blij met me was?
Dat drukkende schuldgevoel zie ik nu ook regelmatig terug bij BEAM. Dagelijks krijgen we berichtjes als ‘Ik voel me schuldig omdat ik niet genoeg bid’ of ‘Vindt God me wel goed genoeg als ik deze muziek luister’? Vragen en gedachten waar je de veroordeling en regels van iemands omgeving in terug hoort. Begrijp me niet verkeerd, het is niet per definitie slecht wanneer je andere christenen op fouten aanspreekt, maar de manier waarop is belangrijk. Het is ongetwijfeld niet de bedoeling dat je je medechristenen angst aanpraat. Helaas zijn christenen goed in veroordelen, maar ontbreekt het hierin vaak aan opbouwende tips of sterke argumenten.
Inmiddels weet ik dat de waarde van mijn geloof niet afhangt van een checklist aan regels. Ik hoef mezelf geen zweepslagen te geven omdat ik iets verkeerd heb gedaan. Ik kan God om vergeving vragen, maar één keer is genoeg. Hij kijkt niet boos op mij neer, maar juist liefdevol. Kiezen voor God doe je niet zodat andere kerkgangers je aardig vinden, Bijbellezen doe je niet voor je ouders en bidden is niet bedoeld voor je dominee. Ik doe die dingen omdat ik ze belangrijk vind voor mijn persoonlijke relatie met God. En die keuze voor Hem, álleen die keuze, maakt je al goed genoeg. De rest volgt vanzelf.
Geschreven door
Anouk
