Mijn eerste keer. Ik wil wel, maar durf niet...

Ik loop de hoek om en zie plots een zee aan mensen staan. Allemaal mensen die naar mij komen kijken en luisteren. Direct krijg ik het benauwd en maak ik rechtsomkeer. Terug achter de veilige onzichtbaarheid van het steegje waar ik net uit tevoorschijn kwam. Pfieuw, niemand heeft mij gezien. Ik kan nu nog zeggen dat mijn trein vertraging heeft. Dat ik ziek ben geworden. Dat een cavia mijn stembanden heeft opgegeten. Duizenden smoesjes schieten door mijn hoofd. Alles beter dan zeggen dat ik niet durf…

Als ik iets heel graag voor de eerste keer wil doen, wil iets in mij het net zo graag niet.

Mijn eerste schooldag, eerste solo-reisje, eerste stagemoment, eerste werkuren. Ik heb ze allemaal overgeslagen. Vanwege ziekte, vergeten ov-chipkaart, verkeerd paspoort of andere redenen. Er lijkt een vloek te heersen over al mijn eerste keren. Een vloek die ik mezelf aandoe, omdat mijn angstige gedachten mijn volledige lijf hebben overgenomen op het moment dat ik iets voor het eerst ga doen. Dan kan ik niet helder meer denken. Wil ik vluchten. Word ik ziek. Wil ik alles in de wereld doen – zelfs meezingen met het Urker mannenkoor – behalve hetgeen dat ik eigenlijk moet doen. Als ik iets heel graag voor de eerste keer wil doen, wil iets in mij het net zo graag niet. Geen idee waar dat gevoel vandaan komt. De angst voor het onbekende denk ik. Dat het tegenvalt. Of dat ik tegenval. Ik ben de controle kwijt. Weet niet wat ik moet doen, omdat ik het nog nooit gedaan heb. En dat vind ik verschrikkelijk. De eerste keer sla ik liever over. Geef mij maar een tweede of tiende keer. Dan heb ik tenminste weer de macht.

Ik vind een jarenlange relatie leuker dan huppelende, maar onzekere kalverliefde

Ik haat ‘nieuw’ zijn in iets. Zo vind ik mijn zesde maand bij BEAM veel leuker dan mijn eerste, omdat mensen niet meer elke dag vragen hoe ik ‘het hier vind?’ en of ik ‘al een beetje gewend ben?’. Ik ben geen groentje meer, maar volledig onderdeel van het team. Zo vind ik een jarenlange relatie leuker dan kalverliefde, omdat je dan weet waar je aan toe bent. Omdat je weet dat het werkt. Dat de liefde wederzijds is. Dat geeft rust, vertrouwen. Ergens ben ik dus hartstikke bang om een verkeerde keus te maken. Bang dat iets nieuws niet bij mij past, of ik niet bij het nieuwe. En dat alle tijd die ik erin gestoken heb voor niets is geweest. Daarom begin ik – vlak voordat ik mijn verhaaltjes voor het eerst aan een publiek ga voordragen – ook te twijfelen aan iets wat ik in mijn hart het liefst wil doen. Past het bij mij? Wil ik dit echt? Er is maar één antwoord op al die vragen: gewoon doen. Als het Zijn plan is, komt er vanzelf een tweede keer.