De vader van Melissa werkt op de IC: “Wat als hij hier zelf niet levend uitkomt?”

“Met open mond van verbazing keek ik maandagavond naar de persconferentie op televisie. Waar een groot deel van Nederland opgelucht ademhaalt, omdat er geen lockdown komt, huil ik van binnen dat dit de 'strengere' maatregelen zijn. Sterker nog, naar mijn idee zijn de regels zelfs soepeler geworden, aangezien je blijkbaar ‘weer’ bij elkaar op bezoek mag gaan met drie man. Mijn vader is IC-arts in een Brabants ziekenhuis en ik kan je vertellen, dit is echt geen pretje. Voor hem niet en voor ons thuis niet. Dag in dag uit leven we in angst.

Laat ik allereerst vooropstellen dat ik blij ben dat ik in Nederland woon en niet in bijvoorbeeld Marokko of India, waar de regels dan weer van het andere uiterste zijn. Maar dit betekent niet dat ik blij ben dat Nederland er relatief makkelijk mee omgaat en ‘even aankijkt’ hoe het de komende weken gaat lopen. Waarom kunnen we niet gewoon de gemiddelde regels aanhouden die in de EU worden gehanteerd?”

Ik ben bang

“De maatregelen die nu van kracht zijn, maken mij bang. Mijn vader ervaart hoe deze crisis elke dag ernstiger wordt en ik begin me steeds vaker af te vragen of hij eraan onder door zal gaan. Dit klinkt misschien dramatisch, maar dit is nu wel de realiteit voor ons. Mentaal is dit een onmenselijke situatie. De IC stroomt vol met doodzieke patiënten, waarvan een deel overlijdt. Deze mensen overlijden vaak in hun eentje, want er kan meestal geen afscheid worden genomen. Als dit een keer gebeurt, is dat al erg. Maar als je hier elke dag meermaals mee geconfronteerd wordt, doet dat wat met je. Laat staan als we het punt bereiken waarop er gekozen moet worden tussen wie je wel helpt en wie niet, want ook dat gaat binnen de kortste keren gebeuren als ik het zo hoor...”

Verder lezen? Lees het hele artikel bij onze collega’s van Nieuwlicht!