Melissa (25) is slechthorend: 'Mijn gehoorapparaten zijn mijn sieraden'

Dagdromend kijk ik om mij heen, totdat ik opeens “station Eindhoven” uit de speakers hoor komen. Ik stap de trein uit en voordat ik mijn oordopjes indoe om de prikkels om mij heen te minderen, hoor ik de voice-over van de NS een mededeling omroepen. Ergens op het station klinkt muziek. En voor mij roept een vader naar zijn kinderen dat ze moeten opschieten, omdat de trein naar Utrecht bijna vertrekt. Overal hoor ik geluid. Voordat ik bij de poortjes ben, lees ik nog snel op mijn telefoon de conclusie van een rapport van de Nationale Hoorstichting en ik schrik: wel één op de vier jongeren in Nederland heeft gehoorschade.  

Is 't een oorbel?

Melissa komt naar me toe, met haar vlogcamera in de hand. Ik zie nog niets opvallends aan haar. Pas als we gaan zitten in een koffietentje en ze haar haren achter haar oren doet, zie ik dat ze een gehoorapparaat draagt, dat lijkt op een oorbel. “Vaak verwachten mensen dat ik anders praat omdat ik slechthorend ben, maar dat is bij mij niet het geval. Mensen weten pas dat ik slechthorend ben, als ik het ze vertel of als ze mijn gehoorapparaat zien. Waarvoor ik me trouwens niet schaam”, glimlacht ze.

Te vroeg geboren

“Ik ben drie maanden te vroeg geboren, waardoor niet al mijn organen zich goed konden ontwikkelen. Ik sta er sinds jongs af aan heel nuchter in. Op de basisschool legde ik uit aan kinderen dat ik niet goed kan horen en dat ze daarop moesten letten. Ik kan me niet herinneren dat klasgenoten daar raar op reageerden. In groep acht kreeg ik extra apparatuur waarmee ik de leraar beter kon verstaan. Ze merkte dat ik niet altijd alles meekreeg. Kort daarna gingen mijn cijfers omhoog.”

Alsof je onder water bent

“Toen ik naar de middelbare school ging en in de puberteit kwam, werd ik me bewuster van mezelf. Op dat moment was mijn gehoorapparaat enorm, waardoor het opviel. Mensen staarden weleens, maar ik heb nooit gedacht: ik ga het verstoppen. Mijn gehoorapparaten zijn mijn sieraden. Ik kan niet zonder ze, ze maken mij tot wie ik ben. Op het moment dat ik vragen kreeg zoals ‘hoe is het om slecht te horen?’ vroeg ik altijd terug: ‘Hoe is het om goed te horen?’ Schoolgenoten konden hier geen antwoord op geven en dat was precies mijn antwoord. Zoals zij geen vergelijkingsmateriaal hebben, heb ik dat ook niet. Wel kan ik goed uitleggen wat ik hoor als ik geen gehoorapparaten draag: als jij als horende persoon onder water zwemt, en ik zou boven water tegen je praten, hoor je niet veel. Dat is precies wat ik hoor zonder gehoorapparaten. Mijn apparaten versterken het geluid, zodat ik eruit kan filteren wat mensen zeggen.”

Niet luider praten

Terwijl we nog volop in gesprek zijn, hoor ik verderop een baby huilen en mensen met stoelen schuiven. Onbewust verhef ik mijn stem, zodat Melissa mij goed kan verstaan. Lachend kijkt ze me aan: “Je hoeft niet luider te gaan praten. Achtergrondgeluiden en drukke plekken zijn voor mij vervelend, daar versta ik mensen nog slechter. Maar ik heb door de jaren heen geleerd om een soort muur om mij en mijn gesprekspartner te bouwen. Op dat moment focus ik nog meer op het gesprek en ga ik automatisch liplezen.”

Ik kan óók gewoon naar feestjes en uit eten

'Je ziet onze groep nauwelijks’

Melissa merkt dat veel jongeren slechthorendheid zien als iets voor oudere mensen. Daarom is ze een blog begonnen, waarop ze persoonlijke verhalen deelt en andere slechthorende jongeren een gezicht geeft. “Mijn blog Van klein naar groot heeft mij in contact gebracht met veel jonge lotgenoten. Je ziet onze groep nauwelijks in reclames over gehoorbeschadiging. Op mijn Instagrampagina post ik vlogs waarin je kunt zien hoe ik door het leven ga met een beperking. Ik kan óók gewoon naar feestjes, de kermis en uit eten. Ik hoop dat slechthorende jongeren die dit zien, zich hierdoor minder alleen voelen.”

Plotseling doof

Melissa wordt stil en buigt haar hoofd naar beneden, als ze begint te vertellen over de dag dat ze plotseling doof raakte aan haar rechteroor. “Het was december 2022. Ik was op mijn werk en mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid: ik hoorde niets meer met mijn rechteroor. Ik dacht dat het misschien lag aan mijn verkoudheid. Toen er ’s middags niets veranderd was, ging ik met mijn moeder naar de audicien, dat is een hoorspecialist. Zij zei al snel: ‘Melissa, je gehoor is heel erg achteruitgegaan.’ Ik was inderdaad volledig doof geworden aan mijn rechteroor. Ik begon flink te huilen.”

Schade beperken

“Toch had ik niet veel tijd om verdrietig te zijn, want vanaf dat moment moest ik supersnel handelen”, gaat Melissa verder. “De kans bestaat namelijk dat je in zulke gevallen binnen 72 uur de schade nog enigszins kunt beperken. Ik ging van controle naar controle. Ik kreeg van de KNO-arts voor twee weken heel zware medicijnen. Ik durfde in die weken niets te doen. Ik was doodsbang om te fietsen, omdat ik gewoon niet kon horen wat er om mij heen gebeurde. Na die periode moest ik weer langskomen om te controleren of de medicijnen hadden gewerkt. Ik kon mijn geluk niet op toen ik het goede nieuws kreeg: ik had weer 40 procent van mijn gehoor terug! Ik was dus niet meer doof, maar matig slechthorend. Natuurlijk ook geen fijn nieuws, maar ik had überhaupt niet verwacht dat ik íéts van mijn gehoor zou terugkrijgen.”

Altijd positief

“Het was een moeilijke tijd waarin ik heel veel steun heb gehad vanuit mijn omgeving. Mijn ouders, vrienden en vriend lieten mij geen moment in de steek en bleven positief, ook al was ik dat niet. Ik ben misschien slechthorend, maar ik heb mij nooit anders gevoeld, en anderen hebben mij nooit anders laten voelen. Ik doe nog steeds de leukste en gekste dingen met vrienden en daar gaat het om: leren leven met wat je hebt.”