Marieke had boulimia: "Ik was enorm trots als ik afviel"

“Een jaar of tien was ik. Er kwam een nieuw meisje bij mij in de klas, dat heel populair was. Zelf was ik heel onzeker. Ze zei tegen mij: ‘Als je een beetje afvalt, vinden ze je vanzelf leuk.’ Zij zal het wel weten, dacht ik, dus begon ik met afvallen. Het avondeten was elke dag een strijd. Ik moest aan tafel blijven zitten om mijn bord leeg te eten, maar wilde dat niet. Een paar jaar ging het goed, totdat ik op de middelbare school weer wilde afvallen. Als ik in de spiegel keek, vond ik mezelf altijd te dik. In de tweede klas veranderde mijn eetstoornis in boulimia.

De drang om te eten was heel groot, maar direct daarna wilde ik dat compenseren. Bijvoorbeeld door mijn eten eruit te gooien of heel vaak de trap op en neer te lopen om calorieën te verbranden. De gewone maaltijden sloeg ik over, maar daarvoor in de plaats had ik drie eetbuien per dag. Tijdens de scheikundeles was ik in mij hoofd al aan het plannen: straks eten kopen, snel opeten en het er dan weer uitgooien voordat mijn moeder thuiskomt."

Pak koekjes

"Ik was doodsbang dat anderen het zouden ontdekken. Van buiten was er niet veel aan mij te zien, maar van binnen was ik heel moe en somber. Ik kon wel door de grond zakken als ik bij de AH met een pak koekjes en twee repen Milka in mijn handen stond en dan twee klasgenootjes tegenkwam. Vriendinnen hadden het wel door en wilden me graag helpen, maar ik liet het niet toe. Ik vermeed hen in de pauzes, zodat ik van het gezeur af was, en ging dan maar zo veel mogelijk rondjes lopen. Ik kwam in een isolement terecht.

Na een tijdje ging het ook lichamelijk slechter. Ik moest naar de dokter om bloed te prikken, waar ik onderuit probeerde te komen. Mijn schildklier bleek niet meer goed te werken. Uiteindelijk liet ik me overhalen voor een deeltijdbehandeling. Ik kreeg een minimale basislijst, waarop precies stond wat ik moest eten. Het ging bergopwaarts, het eten ging redelijk goed, dus ik mocht stoppen. Maar zo goed ging het helemaal niet. Ik was nog steeds heel onzeker."

Stemmetje

Ik werd depressief en kreeg een terugval toen ik zeventien jaar was. Door mijn perfectionisme legde ik de lat veel te hoog. Ik wilde het beste zusje zijn, de leukste vriendin, de beste sportresultaten halen. Ik dacht dat als ik dun was, ik beter zou presteren. Ik was enorm trots als ik een kilo afviel en draaide daar weer in door. De eetstoornis was voor mij ene manier om met mijn hoge eisen om te gaan en de controle over mijn leven te bewaren. Mensen om me heen zeiden dat ze zich zorgen maakten en dat  ik moest aankomen, maar als één vriendin zei: ‘Je hoeft helemaal niet aan te komen, je bent mooi zo’, dan geloofde ik dat. Want dat paste in het straatje van het stemmetje in mijn hoofd.

Heel lang dacht ik: dit gaat nooit meer over. Maar sinds een half jaar gaat het goed met mij. Als ik in de spiegel kijk denk ik nog steeds wel eens dat ik te dik ben, maar het nekt me niet meer. Ik ben er nu achter dat je jezelf niet hoeft te beoordelen, want dat doet God ook niet. Ik ben niet perfect, maar toch mag ik er zijn van Hem. Door mijn verhaal te vertellen hoop ik mensen in dezelfde situatie te bemoedigen. Ook al is de weg lang, er is echt genezing mogelijk.”