Mandy (19): 'Ik wilde helemaal niet stoppen, ik wilde door'

“Mijn jeugd was niet makkelijk. Ik heb nooit geleerd om voor mezelf op te komen en cijferde mezelf vaak weg. Toen ik vorig jaar aan mijn derde jaar Sociaal Agogisch Werker Gehandicaptenzorg begon, was mijn leven extreem druk. Naast twee dagen school en drie dagen stage, werkte ik soms nog zestien uur op de broodafdeling van een supermarkt. Want ik moest natuurlijk wel mijn kamer kunnen betalen. Als vriendinnen het moeilijk hadden, stond ik klaar om ze te steunen.

Zat ik er zelf na een 44-urige werkweek helemaal doorheen, dan liet ik dat niet merken. Ik ben perfectionist en wilde mijn opdrachten perfect maken, maar ik kon me steeds minder goed concentreren. Sommige opdrachten moest ik wel tien keer overdoen, wat veel stress opleverde. Ik was niet echt meer vrolijk en continu moe, ook al had ik tien uur geslapen. Ik werd sneller ziek en kon niet meer echt genieten van leuke dingen doen met vriendinnen. Alsof ik was verdoofd.

Mijn stagebegeleiders grepen in. Ze zeiden dat ik nog een jaartje zou moeten wachten met afstuderen en lieten me twee weken verplicht vrij nemen. Ik baalde er ontzettend van. Ik wilde helemaal niet stoppen, ik wilde door. Ik was boos op mezelf, omdat ik keihard over mijn grenzen heen was gevlogen. Twee weken was ik helemaal van de wereld. Ik sloot mezelf op in mijn kamer, verveelde me, keek series. En ik ging meer bidden. Ik vroeg God om me bij te staan, me kracht te geven om rust te pakken en de situatie te accepteren. Ook al zat ik alleen in mijn kamer, ik heb me nooit eenzaam gevoeld. Hij is er altijd geweest. Hij gaf me de kracht om er weer bovenop te komen. God heeft mij gered van een burn-out. Ik ben nog steeds dankbaar dat Hij op het juiste moment ingreep.

“Natuurlijk ervaar ik nog weleens stress. Maar ik krijg hulp van een psycholoog en kan mijn leven nu beter structureren. Ik heb een megagrote agenda, waar ik alles in schrijf. Niet alleen deadlines, maar ook momenten waarop ik aan mijn opdrachten werk of vrije tijd heb, plan ik in. Dat geeft rust. Jongeren hebben het tegenwoordig superdruk. Een vriendin heeft haar kappersdiploma en een baan, maar moet zichzelf nu heel hard bewijzen. Ze werkt zes dagen per week, soms tien uur per dag. Als ze ziek is, gaat ze door.

Ik ken meer jongeren die zich een slag in de rondte werken, want ze moeten zichzelf onderhouden en willen ook kunnen stappen. Tegen hen wil ik zeggen: ik weet hoe het voelt, maar doe ‘effe’ rustig aan!”

Dit verhaal verscheen eerder in het BEAM Magazine (nummer 5, 2015), als onderdeel van het artikel 'Young, Wild & Burn-Out. Wil je meer lezen? Vraag dan een gratis & vrijblijvend een exemplaar van het BEAM magazine aan! Beeld: Doreen Westerink