Liefdeslust: Shanna en Sebas reisden 7 maanden door Europa
'Op een avond kwam mijn vriend Sebas thuis: ‘Shan, we gaan in een camper wonen!’ Ik reageerde met rollende ogen en een ‘ja doeiiii’. Hij kwam bij een bevriend stel vandaan dat net als wij onlangs tot geloof was gekomen. Patrick en Vivian hadden aan mijn vriend verteld dat ze erover dachten om alles te verkopen en op reis te gaan.'
Marktplaats
Met ons vieren hadden we het er vaak over dat écht vertrouwen op God moeilijk is in onze veilige, westerse leventjes. Hoewel ik eerst mijn wenkbrauwen optrok bij het camper-verhaal, begon het me na een tijdje steeds meer aan te spreken. ‘’Verkoop al je spullen en volg mij.’’ Dit was voor ons de manier om dat vertrouwen uit te leven. Na veel gebed besloten we het te doen. Op Marktplaats vonden we een camper die gebruikt was voor een lange roadtrip. Alles zat erop en eraan: dieselkacheltje, zonnepaneel bovenop en extra grote watertanks. Sebas vroeg me in deze periode ten huwelijk. Een week na onze trouwerij vertrokken we sámen met Patrick en Vivian in twee campers Europa in, voor minstens een jaar, dachten we.
De eerste maand gebruikten we om te wennen aan het kampeerleven, we reisden van mooie plek naar nog mooiere plek in Frankrijk. Elke dag hadden we tijd om te lezen, te bidden en te zingen met elkaar. Ook hielden we persoonlijk stille tijd. We aten bijna altijd met elkaar, maar vulden soms los van elkaar onze dagen in. Sebas en ik waren al zes jaar samen, toch leerden we elkaar nog veel beter kennen. We hebben veel gesprekken gehad over onze opvoedingen en alles wat ons gevormd heeft tot wat we nu zijn. Er was ook genoeg irritatie. Als er iets is wat ik heb geleerd over de liefde dan is het dat je alles moet uitspreken en niets moet opkroppen. Maar dat je het wel eerst bij jezelf moet zoeken, voordat je de ander verwijten gaat maken.
Leefgemeenschappen
Onze reis lag helemaal open, maar een ding stond vast: leefgemeenschappen bezoeken. In Italië hebben we twee ‘intentional communities’ bezocht, één in de bergen en in de heuvels van Umbrië . Deze mensen onttrekken zich aan de westerse samenleving en leven in een eigen duurzaam ‘dorpje’. Heel mooi om te zien, maar na een paar weken werd Vivian een beetje gefrustreerd: ‘’We zitten maar een beetje te chillen.’’ Ze ging in de camper bidden en kwam er later enthousiast uitrennen. Toen ze haar gebed afsloot werd ze gebeld door haar niet-gelovige vader. Hij zat thuis met een buurman die kennissen had op Lesbos. Een vluchtelingenorganisatie daar kon extra handen hard gebruiken.
Lesbos
Hoewel we dit als gebedsverhoring zagen, twijfelden we toch. De jongens sprak het vluchtelingenwerk niet direct aan en ik vond het heel spannend. Uiteindelijk zijn we toch die kant op vertrokken en we zijn tien weken gebleven. We woonden op een parkeerplek. Illegaal, maar er waren wel grotere problemen op Lesbos. De eerste weken kwamen er elke dag honderden mensen aan. Ik heb de meest bizarre en mooie verhalen gehoord. Want dát was de hulp, niet per se die droge kleren maar de vraag: vertel eens over je leven. Het waren vaak hoogopgeleide mensen die ooit heel fijne levens hadden. Ik mis die pure momenten nu nog steeds.
Zwanger
Na twee maanden veranderde het werk. De vluchtelingen moesten in Turkije blijven, de stroom met mensen stopte. Toen het kamp waar wij werkten moest sluiten, was dat het moment om te vertrekken. We hebben gebeden voor een nieuwe bestemming, maar kregen geen duidelijkheid. De jongens wilden nog totaal iets anders doen: richting Kazachstan rijden. Vivian en ik zagen dat niet zitten. We waren inmiddels allebei zwanger. Heel bijzonder, want we wisten als stellen niet van elkaar dat we gestopt waren met anticonceptie. Ons compromis naar de mannen toe was Turkije. Alleen het was januari en ijskoud in Turkije. Kou, een camper en zwangerschap is geen topcombinatie, dus ik sprak mijn veto uit. We reden terug richting Griekenland, maar na Lesbos begon het doelloos te voelen: het reizen om het reizen. Toen het met Vivians gezondheid slechter ging, besloten we om naar huis te gaan. Na zeven maanden terug naar Nederland.
Open eind
Het voelde als een open eind, vooral omdat we tijdens de reis Gods leiding hebben ervaren. We dachten dat onze reis door zou gaan in Nederland, dat we iets zouden gaan doen met z’n vieren. Maar tijdens onze reis was er geen concreet plan ontstaan. Patrick en Vivian gingen bij Vivians moeder wonen. Wij bij mijn ouders, zusje en zwager. Ik kon weer aan de slag bij mijn oude werkgever. Sebas nam een baantje aan voor het geld. Dit voelde niet als een rond verhaal…
We zijn nu een jaar verder en we hebben het er nog steeds over: we willen dat gemeenschapsleven doorzetten. We weten alleen nog niet hoe. Twee huisjes naast elkaar bouwen? Een bedrijf beginnen? Half voor de grap, half serieus hebben we in augustus een deadline gesteld. Dan zijn de baby’s een jaar oud en gaan we een knoop doorhakken.
Shanna, Sebas, Vivian en Patrick hielden een blog bij tijdens hun reis. Hier kun je alle verhalen lezen en foto's zien.
