INGEZONDEN BRIEF: Is de kerk een zegen of een 'moetje'?
Middenin de coronacrisis stuurde Wilko (19) deze brief naar BEAM. Ook hij kan door het virus niet naar de kerk en ontdekt hierdoor hoe hij écht over Gods huis denkt.
Het is normaal niet mijn favoriete moment van de week, zondagochtend half 9. Ik hoor de stem van mijn vader en het geklop op mijn slaapkamerdeur. Lekker onfris word ik wakker en ik besef dat ik te weinig heb geslapen en dat het weer tijd is om naar de kerk te gaan. Ik ben ondertussen op een leeftijd dat ik de keuze heb om me weer om te draaien en weer verder te slapen, maar toch besluit ik altijd om de benen over de rand van het bed te hangen en me klaar te maken voor de ochtenddienst.
De kerk: zegen of moetje?
Naar de kerk gaan voelt voor sommigen iedere zondag opnieuw als een zegen recht uit de hemel (geweldig!), voor sommigen helaas als een verplichting, een moetje. Maar voor een grote groep zal het ook een klein stukje ‘goede gewoonte’ zijn. Ik val persoonlijk in die laatste categorie. Ik ga vanuit eigen wil en overtuiging naar de kerk, maar ik kan ook niet zeggen dat ik elke dienst ga zitten met een open hart en een groot verlangen om de aanwezigheid van de Geest te ervaren. Voor mensen die deze mening delen, zal de komende tijd hopelijk een opschudding veroorzaken: door corona is onze ‘goede gewoonte’ is weggevallen, wat nu?
Leegte
We kunnen nog steeds onze diensten luisteren, maar het gevoel van betrokken zijn en het genieten van het samen loven en prijzen is weg. Een gevoel waarvan je niet eens wist dat je het had. Er ontstaat een leegte. Na twee thuis-zondagen begin ik de kerk al aardig te missen, maar ik verwacht en hoop dat veel mensen uiteindelijk hetzelfde zullen ervaren. Onze ‘goede gewoontes’ blijken toch diep geworteld te zitten. We houden ervan om naar de kerk te gaan en we missen dit belangrijke onderdeel van ons leven. Maar het gemis aan kerkgang kunnen we nu hopelijk opvullen door God wat meer in de stilte van de slaapkamer op te zoeken. Een persoonlijke relatie die de komende weken het gemis van de kerk kan opvullen en hopelijk levend en aanwezig blijft wanneer we het licht aan het einde van de tunnel bereiken.
Heer, wat houd ik van uw huis!
Nu wil ik niet zeggen dat we deze periode ‘even nodig hadden’, want wat er nu gebeurt in de wereld is daar veel te erg voor. Maar ik wil God toch danken dat hij laat zien hoe mooi en hoe bijzonder het eigenlijk is dat wij hier in Nederland normaal gesproken zo vrij naar de kerk kunnen gaan. Ik wil God danken dat we de komende tijd de tijd hebben om God persoonlijk op te zoeken nu het drukke leven gedeeltelijk wegvalt. En ik wil God alvast danken dat ik met een enorm gevoel van zegen in de kerk zal zitten als het voor het eerst weer mogelijk is. Heer, wat hou ik van uw huis!
Tekst: Wilko Aalbers (niet de jongen op de foto)
