Jisca (12) en Stefan (16) hebben dove ouders: "Ik vind het júist leuk dat we thuis met gebaren praten"

Stefan is doof aan één kant, maar ook zijn andere oor gaat langzaam achteruit. Corina: “Het horen van klanken helpt wel om iemand te begrijpen, maar het is het fijnste als ik een persoon gewoon kan zien. Dat is voor Stefan hetzelfde.” “Vrienden vinden de gebaren grappig en vragen wat ik zeg,” lacht Stefan.

Hij bespeelt vaak de gitaar, het keyboard of drumstel. Stefans ouders kunnen zijn muziek niet horen. Corina: “Ik zíé hoe hij speelt en hoe hij geniet. Dan geniet ik mee. Ik zie zijn gezicht, zijn lichaamstaal; dat is voor mij genoeg.”

Leuk om met gebaren te praten

Jisca legt uit dat haar klasgenoten regelmatig vragen hoe je een bepaald woord in Gebarentaal zegt: “Soms is het leuk om dat uit te leggen, maar ik heb er niet altijd zin in.” Ze legt uit dat ze af en toe nadenkt over hoe het zou zijn om horende ouders te hebben. Jisca: “Ik vind het júist leuk dat we thuis met gebaren praten.”

Zingen in de kerk

In de kerk waar Stefan en Jisca naartoe gaan, is er elke week een tolk Gebarentaal aanwezig. Corina legt uit dat zij en haar man – samen met twee andere dove leden uit hun gemeente – daar hard voor hebben moeten knokken. “We ervaren het ook als zegen en leiding van Boven. Het maakt dat we echt zijn opgenomen in de gemeente,” legt Corina uit. “Horenden mogen nu niet zingen. Maar ik mag wél gebaren,” vertelt ze. Corina legt uit dat horenden weleens jaloers naar haar kijken omdat zij wél mag ‘zingen’: “Vaak gaan ze mee gebaren. Dat geeft zoveel meer betekenis aan de inhoud van een lied, en zo zijn we betekenisvol voor elkaar.”

Lees het volledige artikel op visie.eo.nl

Beeld: Willem Jan de Bruin