Je bent pas dood als je vergeten bent

Een digitale tijdlijn is een prachtige herinnering aan iemand. Zonde om te verwijderen. Maar wel confronterend als een Facebook’vriend’ niet doorheeft dat de persoon in kwestie allang gehemeld is en een leuk kattenfilmpje met de tekst ‘dit moet je echt even zien’ op de tijdlijn van de overledene deelt… Eén van mijn Facebookvrienden, Jip Keijzer, is al vijf jaar lichamelijk verdwenen van deze aardbol. Hij had botkanker. Toch bestaat zijn digitale account nog. Met al zijn posts en gekke foto’s. Alsof die toch nog ergens op deze aardbodem zijn dansjes en drankjes doet. Bovendien vierden de ouders van Jip ook na zijn overleden zijn verjaardag. Ja, met vrolijke muziek, pratende mensen en feestmutsjes. In het begin vond ik dat gek. Jip is er immers niet meer. Dan ga je toch niet net doen of hij nog leeft. Nu – vijf jaar later – denk ik daar totaal anders over. Ik zie namelijk nog wekelijks aandoenlijke updates op Jips tijdlijn verschijnen. Vrienden en familie die even aan hem denken en het hem via een foto of klein stukje tekst laten merken. En ik vind het prachtig. Ze laten Jip en wat Jip heeft achtergelaten bestaan. Zorgen ervoor dat zijn leven niet voor niets is geweest. Dat de dood niet het einde hoeft te betekenen. Je bent pas dood als je vergeten bent.