Irene: "Waar blijft mijn indrukwekkende bekeringsverhaal?”

“Ik heb altijd geloofd dat God bestaat. Opgevoed in de kerk kon ik alle Bijbelverhalen na vertellen. Toch had ik veel vragen. Mijn brein kan er soms gewoon niet bij hoe groot God is. Mijn geloof was dan ook een verstand kwestie waardoor ik soms heel hard bij God wegrende en soms naar hem toe. Toch wilde ik meer. Ik zag en las om me heen over mensen die zich na een verschrikkelijk moeilijk verleden bekeerden tot de levende God. Begrijp me goed, ik ben blij en dankbaar dat ik een prachtige jeugd heb gehad, maar ik wil ook dat sterke geloof dat die mensen lijken te hebben.”

“De Opwekking conferentie kwam er bijna aan en het voelde als een donderwolk die boven me hing. Ik ben een jaarlijkse bezoeker en elk jaar geniet ik onwijs én voel ik me verdrietig. Dat verdriet voel ik op de momenten dat ik besef hoeveel meer ik met God bezig zou willen zijn. En ik word nog verdrietiger als ik bedenk dat ik me dat vorig jaar op Opwekking ook al besefte en daar dus een jaar lang veel meer mee had kunnen doen. Ik zag het al helemaal aankomen dat dit knagende gevoel tot een dieptepunt zou komen tijdens dat weekend. Ik trof dan ook voorbereidingen: Ik plakte overal op mijn muur Bijbelteksten, bidden en Bijbellezen deed ik elke ochtend en avond, en ook praatte ik met vriendinnen veel over mijn geloof. Ik deed ontzettend mijn best en toch hielp het me niet om God meer te voelen, het voelde eerder als één groot toneelstuk. Ik vond het rete-spannend om af te reizen naar Opwekking, want ik wist dat de confrontatie zou komen.”

Waarom voel ik God niet? Ik sta hier keihard mijn best te doen!

“De eerste avond was fijn. Toch was ik vooral bezig met wat mensen om me heen van me vonden. ‘Hoe vinden ze me eruitzien? Heb ik mijn handen te hoog tijdens aanbidding? Kom ik overdreven over of juist niet christelijk genoeg? Zing ik te hard?’ Ik deed mijn best om alles zelf te doen en goed te doen. Ik werd chagrijnig, waarom voelde ik God niet? Ik zing keihard mee en doe hartstikke mijn best. Het praatje van Kees Kraayenoord die avond kwam dan ook als een sloopkogel binnen: ‘Aanbidding gaat tussen God en jou. Stop met om je heen kijken. Het gaat om de momenten waarop niemand je ziet.’ Ja, dat kwam binnen, want ik was met hele andere dingen bezig.”   

“Bij een volgende dienst ging het over angst voor het onbekende. Dat is de reden dat veel mensen zich niet over durven te geven aan God. Die woorden waren precies raak. Ik deed altijd maar mijn best om te doen wat nodig was, maar ik besefte eindelijk dat Gods deur altijd open is. Ik hoef geen trucjes te doen, ik mag mezelf overgeven. Dit was het geweldigste moment in mijn leven, God was aanwezig en ik had niet eens meer door hoeveel mensen er om me heen stonden. Ik moest lachen en huilen tegelijk en er werd voor me gebeden. Die dagen daarna had ik het gevoel dat ik op een wolk liep, ik stopte niet met glimlachen.”

“Nu is het 2 maanden later. De wolk is verdwenen, God is er nog. Ik leer steeds meer hoe het is om God te vertrouwen. Soms vertel ik mezelf: ‘Pech Irene, dit zal je nooit begrijpen, vertrouwen dus maar.’ Ik ben er niet zomaar vanaf, maar het schuldgevoel dat ik niet genoeg doe voor God, is veel minder. Ik deel mijn leven met God meer vanuit een soort verliefdheid dan vanuit een schuldgevoel. In de kerk zing ik vaak liederen waar gevraagd wordt of God tot ons wil komen, maar ik geloof dat God er al is. Ik hoef niet langer mijn best te doen om een fantastisch bekeringsmoment te beleven, ik hoef alleen maar de controle los te laten. En dit is nog steeds eng, maar het helemaal waard.”      

Jouw getuigenis bij BEAM? LEUK. Mail (beamredactie@eo.nl) of WhatsApp (0683673700) ons!