“In plaats van bomen stond Jezus daar”

“In de zomer ging ik met mijn ouders en zus op vakantie met de caravan. Toen mijn broer ons in de ochtend uitzwaaide, hadden we niet kunnen bedenken wat er die dag allemaal zou gaan gebeuren. Tijdens de reis ging er steeds een zinnetje door mijn hoofd: ‘Wat er ook gebeurt, ik ga niet dood, want God heeft een plan met mijn leven.” Ik dacht: ‘Waarom denk ik dit de hele tijd?’, maar dat werd al snel duidelijk…”

Het ongeluk

“Inmiddels reden we door België en het was erg hard aan het waaien. Op het moment dat we een dal inreden, kwam er een hele harde windvlaag. De wind blies tegen de caravan aan, waardoor de caravan begon te wiebelen en wij begonnen te slingeren. Ik dacht dat we zouden stoppen en verder zouden rijden, maar dat gebeurde niet.

Wat nou als we ergens tegenaan zouden knallen? Gelukkig, gebeurde dat niet. Ineens draaide de auto om. De caravan was op z’n zij gevallen, doordat hij zo erg slingerde. Wij werden met de auto gelanceerd en vlogen ongeveer twee meter omhoog over de vangrail en knalden neer aan de bovenkant van een heuvel. We rolden met de auto van de heuvel af en vlogen vier keer over de kop en knalden tegen twee bomen aan. Ik dacht: ‘Ik ga dood en breek mijn nek.’ Als die bomen er niet hadden gestaan waren we in een ravijn gevallen. We lagen stil en ik was in een totale shock. Ik maakte mijn gordel los en viel naar beneden. We lagen dus op de kop. Ik probeerde uit de auto te klimmen en keek naar beneden en zag mijn vader liggen. Hij bewoog niet. Ik was bang dat hij dood was en riep hem. Gelukkig reageerde hij.”

Mijn ouders zaten onder het bloed en hadden glas in hun lichaam

De hulpverleners

“De automobilisten die achter ons reden stopten en haalden ons uit de auto. Zij waren degenen die het alarmnummer belden. Ik ben ze ontzettend dankbaar. Toen de hulpverleners aankwamen, hielpen ze ons niet. Ze bleven gewoon staan kijken. Uiteindelijk werden mijn ouders, zus en ik met twee ambulances naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis werden wij niet onderzocht. Mijn ouders zaten onder het bloed en hadden glas in hun lichaam. Dit moesten ze er zelf uithalen. Naar mij werd helemaal niet gekeken. Net als de ambulancemedewerkers hielpen zij ons niet. Na een tijdje stuurden ze ons weg met een papiertje waar een aantal hotels op stonden.”

De barmhartige Samaritaan

“We liepen naar een van die hotels en probeerde in ons beste Frans uit te leggen wat er was gebeurd. De hoteleigenaar gaf ons meteen twee sleutels. Hij wist niet hoe wij heetten en we hadden nog niets betaald en toch gaf hij zijn laatste twee kamers. Wat deze man en de mensen die ons hielpen bij het ongeluk deden, was zo tegenstrijdig met de hulpverleners uit het ziekenhuis. De volgende dag gingen we naar huis. In Nederland aangekomen bleek ik gekneusde ribben, knieën, schouders bekken en arm te hebben. Na een maand kwam ik erachter dat ik een hersenschudding had opgelopen tijdens het ongeluk.”

Ik denk elke dag aan het ongeluk

Toekomst

“Ik kan nog steeds niet beseffen dat dit mij en mijn familie is overkomen. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van het ongeluk en ga daarom iets meer dan de helft van de lessen naar school. Dit komt doordat ik last heb van hoge prikkels en niet teveel tegen geluid en licht kan door mijn hersenschudding. Ik denk elke dag aan het ongeluk. Dit is iets heel naars uit mijn leven, maar hierdoor heb ik God wel dichterbij gevoeld.

Later heb ik een keer met iemand gebeden en toen kreeg ik een beeld van het ongeluk. In plaats van de twee bomen stond Jezus daar en hield ons vast. Hij heeft ons beschermd. Ook vertelde de politie dat er op die plek vaker ongelukken gebeuren, maar altijd met dodelijke afloop. God wil mij hier op aarde houden. Dat is heel bijzonder om te beseffen. Het feit dat ik nog leef is een wonder waar ik God heel erg dankbaar voor ben!”