Ga naar submenu Ga naar zoekveld

In een etalage in Amsterdam

7 maart 2016 · Leestijd 3 min

Ik kijk door het glas naar buiten. Hordes mensen lopen voorbij. Studenten met netjes gekamd haar. Japanners met camera's, die blindelings een vrouw met paraplu volgen. Hippe hipsters. Een jonge kerel achter een kinderwagen, verwoed kijkend op zijn smartphone.

Ze kijken ons aan, vluchtig, en kijken snel weer weg. Naar hun gesprekspartner, de blauwe lucht, de grauwe stoeptegels. Want ja, we staan hier ook wel een beetje te kijk. Als een soort etalagepoppen in hartje Amsterdam.

Voor een gezellig 'familiedagje uit' ben ik met mijn ouders en broertje afgereisd naar onze fascinerende hoofdstad. Lekker winkelen, genieten van het zonnetje op een terras, heerlijk! We gaan een eerste winkel binnen en terwijl vader en broer de trap oplopen voor een gesprek met een medewerker, kiezen mijn moeder en ik een strategisch plekje uit waar we goed naar buiten kunnen kijken. De shop heeft een enorme glazen wand, dus wij besluiten daar mooi te gaan staan om mensen (en gebouwen) te kunnen kijken.

En dat lukt. Wat een mensen lopen daar voorbij! Zoveel verschillende, interessante mensen. In de tijd dat we er staan, kijk ik er honderden in de ogen. Blauwe, bruine, groene, grijze en achter zonnebrillen verstopte ogen. Allemaal onbekende ogen.

En terwijl ik mensen sta te bekijken en dezelfde mensen terugkijken, voel ik me ineens zo klein. Bizar hoeveel volk hier rondloopt. Bizar dat hier in deze ene stad duizenden mensen lopen die ik allemaal niet ken. Dat ik een eigen leven heb en zij ook allemaal hun eigen leven en verhaal hebben. En dat God dat allemaal overziet, ons allemaal. Hij kent mij net zo goed als dat blonde jongetje dat achter zijn vader aan huppelt, als die meneer met zijn grijze baard en kapotte broek en schoenen, als die vrouw achterop een voorbijrazende scooter. En dit is dan nog maar één stad, in een wereld vol met mensen.

Telkens weer oogcontact en telkens weer kijken we weg. Lopen de mensen verder en blijven wij staan achter het glas. Een hele poos staan we gefascineerd naar buiten te loeren, tot het toch een beetje awkward begint te worden en we ons lichtelijk bekeken voelen. Dus laten we het raam en de vele ogen achter ons.

Na een gezellig dagje Amsterdam rijden we 's avonds onze Overijsselse woonplaats weer binnen. Wat een slaperig stadje is het ineens. Ik denk terug aan de mensen die ik allemaal heb gezien. Ik ben de meeste gezichten alweer vergeten. Waarschijnlijk zal ik zovelen niet nog een keer zien. Zal het bij dat ene korte oogcontact blijven. En leven we allemaal onze levens op onze eigen plek.

Alleen God die ons allemaal kent, door en door, en nooit wegkijkt. Wat we ook doen, waar we ook zijn.

Bizar. Maar ook ongelooflijk geweldig!

Marieke Veening (22) studeert Godsdienst Pastoraal Werk, zit vanwege een lichamelijke beperking in een elektrische rolstoel en bekijkt dingen graag op een positieve manier.

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡