Ik zat drie dagen in de kast om te bidden

Misschien vind je het gek dat ik in de kast bid. Ik neem het je niet kwalijk. Als je dit een maand geleden tegen me had gezegd, had ik je heel hard uitgelachen. Stille tijd houden was nooit een van mijn favoriete bezigheden. Ik kon nooit de tijd vinden, was snel afgeleid en kon vaak alleen maar denken aan al die andere dingen die ik die dag nog moest doen. Niet gek dus, dat stille tijd geleidelijk uit mijn dagelijkse routine verdween. War Room
Een paar weken geleden keek ik samen met wat vrienden de film ‘War Room’. In deze film vecht een vrouw voor haar huwelijk. In plaats van met haar man te vechten, besluit ze God het gevecht voor haar te laten vechten. En in haar kast bespreekt ze samen met God de gevechtstactieken. Ze schrijft haar gebeden naar God op een papier en hangt ze aan de muur. Bijbelteksten komen op post-its en helemaal bovenaan hangt een lijst. Een lijst waarop staat wat ze graag wil. En ze wil graag dat haar man niet vreemdgaat en weer verliefd op hem worden. Nou heb ik geen huwelijk om te redden, maar persoonlijke strijd heeft iedereen wel. Ik dus ook. Dus ik besloot in de kast te gaan zitten. Ja echt. Mijn ouders hebben een kleine ruimte achter hun slaapkamer waar we zo nu en dan de was ophangen. Het is een kleine ruimte met witte muren en een kleine lamp aan het plafond. Ik heb hem nu omgedoopt tot ‘War Room’. Dag 1
Dus daar zat ik. Op de grond met mijn Bijbel op schoot. Ik kan je vertellen dat het nogal onwennig was. Ik werd in ieder geval niet afgeleid door een te vol bureau, rondzwervende sokken of een druppende kraan. Ik besloot eerst maar eens te bidden. Gewoon in mijn hoofd, niet hardop. Daarna bladerde ik wat door de Bijbel en schreef hier en daar wat Bijbelteksten op. Na tien minuten vond ik dat ik weer naar buiten mocht. En daar was ik stiekem best blij mee. Dag 2
De volgende dag stond ik eerlijk gezegd niet echt te springen om mijn War Room weer in te duiken. Ik had niet echt het idee dat God zin had om gevechtstechnieken met mij te bespreken. Toch besloot ik te gaan. Deze keer besloot ik het anders aan te pakken. Terwijl ik op een papiertje schreef wat ik precies wilde bereiken, las ik de punten hardop voor. Ik nam me voor dat ik ze niet gewoon voorlas, maar dat ik ze voorlas aan God. Daarna gaf ik wat context bij de punten en vertelde wat me dwarszat. Voordat ik het doorhad zat ik hardop te bidden. Ik bladerde in de Bijbel en kreeg plotseling allerlei ingevingen. Ik kwam erachter dat ik geduld moest hebben, dat ik moest leren de touwtjes uit handen te geven. Ik besefte dat als ik wilde dat God een gevecht voor mij zou vechten, ik zelf een stap terug zou moeten doen. Ik vroeg God of hij me daarbij wilde helpen. Daarna begon ik me af te vragen hoe laat het was, maar ik had mijn telefoon expres buiten laten liggen. Eenmaal buiten bleek dat ik een uur in de kast had gezeten. Dag 3
Op de derde dag merkte ik dat ik zin kreeg om weer de kast in te duiken. Na mijn stille tijd in de kast ervoer ik een bepaalde rust. Doordat God voor mij aan het vechten was, viel er een last van mijn schouders. Ik kon mijn gedachten beter op een rijtje zetten. Omdat ik niet bij mijn ouders woon, is het lastig om elke dag stille tijd te houden in mijn War Room. In de toekomst lijkt het mij in ieder geval fantastisch om een huis te kopen met genoeg ruimte voor een War Room! Ik weet dat het gek klinkt om te zeggen dat je in een kast bidt. Toch helpt het mij ontzettend en ik denk niet dat ik de enige ben die moeite heeft met het houden van stille tijd. Proberen kan in ieder geval geen kwaad, toch? Hoe houden jullie stille tijd? Laat het weten in de reacties!

Afbeelding: Kidzmatter
Tekst: Esther Bolt