"Ik wil niet dat iemand voor mij bidt..."

“Het is zaterdagmiddag 17 Juni. Precies 48 uur geleden lag ik voor de tweede keer in zeven maanden op de operatietafel. De eerste operatie was spannend en ingrijpend, de spieren rond mijn knie moesten naar binnen worden gezet. Erg heftig. De afgelopen maanden kreeg ik meer en meer pijn. Het bot rond de schroeven was gaan ontsteken. Ik moest nog een keer onder het mes. Gelukkig was het een kleine ingreep. Maar weer operatie, dat is nooit fijn. Stiekem zag ik er best tegenop, al zei ik tegen anderen van niet. Achteraf viel het reuze mee. Ik was net een stuk aan het wandelen. Nou ja, wandelen? Het was eerder strompelen. Een al wat oudere man met een ringbaardje passeerde mij en vroeg wat er gebeurd was. Onder het gesprek vroeg hij, vanuit het niets of hij voor mij mocht bidden. Ik schrok. Wat moest ik zeggen? Ik kwam met een slap excuus dat het wel meeviel en dat er al genoeg anderen voor mij bidden. Snel liep ik met een rood hoofd door. Toen ik thuis kwam begon ik mij af te vragen waarom ik niet wilde dat hij voor mij ging bidden. Die vraag liet me niet los. In de loop van de middag kwam het besef dat ik bang ben. Bang dat God mij niet geneest, bang dat de pijn blijft en bang dat ik weer teleurgesteld wordt. Al zo vaak in mijn leven heb ik om genezing gevraagd, genezing van mijn (chronische) depressiviteit, genezing van mijn rugklachten, genezing van een burn-out, bevrijding van angsten, genezing van mijn negatief zelfbeeld en genezing voor anderen. Ik heb het van frustratie er vaak uitgeschreeuwd en gehuild, toch hoor ik niets uit de hemel en moet ik het doen met leegte, pijn en onrust. Waar is Hij? Waarom helpt Hij mij niet? Ik ben onbewust gaan geloven in een God die niet geneest. Ook ben ik steeds sceptischer geworden over wonderbaarlijke genezingen. Twijfel heeft zich meester van mij gemaakt. Morgen vieren we bij ons in de kerk het avondmaal. Juist nu besef ik dat mijn geloof tekortschiet, en dat ik God heel hard nodig heb. Ik houd mij vast aan de belofte dat Hij het is die wil verlossen en genezen. Misschien wel niet op de manier die ik graag wil. Ik moet denken aan het verhaal over geloof en ongeloof dat in Marcus 9 wordt beschreven. Een vader brengt zijn bezeten zoon naar de apostelen. Zij kunnen hem niet genezen. Als Jezus erbij komt smeekt de vader of Jezus kan helpen: Toen zei Jezus tegen hem: “Of ik iets kan doen? Alles is mogelijk voor wie gelooft”. Meteen riep de vader van het kind uit: “Ik geloof! Kom mijn ongeloof te hulp”. Laat dat mijn refrein zijn: Ik geloof. Kom mijn ongeloof te hulp.” Wil jij ook een brief opsturen? Doe dat dan naar BEAM Redactie, Postbus 21000, 1202 BA Hilversum