''Ik werd tegen mijn zin meegenomen''

‘’Op mijn achtste zagen mijn ouders een advertentie in de krant: ‘Gezocht: directeur bijbelschool in Mozambique.' - en ze besloten te gaan. Ik had echt geen zin in om te vertrekken, het voelde alsof ik uit mijn leventje in Nederland werd weggerukt. Daar heb ik nog steeds last van: ik schiet snel in de verdediging als ik het gevoel heb dat ik ergens geen controle over heb. Ik heb geen broertjes of zusjes en met mijn ouders erover praten, kon ik niet. Dat heb ik zelfs geen eens geprobeerd. Het was Gods plan, dat moest ik maar accepteren.’’  ‘Dag Nederland, ik ga je missen’
''De eerste drie jaar in Mozambique had ik enorm last van heimwee. Ik stoorde me aan alles. Het was niet veilig om in mijn eentje de straat op te gaan en het was veel te heet. Ik was uit mijn comfortzone gehaald! Alles wat ik in Nederland had opgebouwd, was weg. Ik had geen vrienden bij de lokale mensen, de cultuurverschillen waren te groot. Ik kreeg thuisonderwijs van mijn moeder totdat een jonge vrouw, Janine, ons benaderde en vertelde dat zij mij les wilde komen geven. Janine werd een soort zus voor me. Zij heeft veel voor me betekend en uiteindelijk wende ik een beetje.’’ ''Ieder jaar gingen we een paar weken in de winter naar Nederland. Dat maakte het moeilijker om te wortelen in Mozambique, maar het maakte het re-integreren in Nederland makkelijker. We wisten van tevoren dat we niet voor altijd in Mozambique zouden wonen. Toch zag ik er elk jaar tegenop om terug te gaan naar Afrika. Ik heb regelmatig huilend in het vliegtuig gezeten. Iedere keer voelde het alsof ik weer tegen mijn zin werd meegenomen.’’ Terug in Nederland
''In 2011 zijn we na ruim zes jaar voorgoed teruggekomen. Dat was desoriënterend, ik heb door Mozambique een stuk sociale ontwikkeling gemist. Vrienden maken was een issue, ik wist niet waar mensen van mijn leeftijd over praten. Inmiddels heb ik mijn plekje gevonden op de opleiding Geneeskunde in Groningen. Ik wil tropenarts worden. Toen dat idee in mijn hoofd ontstond, was ik daar helemaal niet blij mee. Maar weet je wat het is? Als je eenmaal in Afrika bent geweest, gaat het in je hart zitten, zelfs als je je er eerst niet thuis voelt. Je kunt niet onveranderd blijven. Ik weet dat ik daar als arts veel meer kan betekenen dan hier in Nederland. Voor veel mensen is Afrika een stap te ver, maar ik heb er al gewoond, dus voor mij is die stap een stuk kleiner.’’ Inge verbaast me als ze zegt dat ze, ondanks alles, zelf ook haar kinderen misschien mee zou nemen naar Afrika. ‘‘Het vormt je zo erg, je krijgt er levenswijsheid door die je nergens anders vindt. Bovendien zijn alle mooie ervaringen die ik uiteindelijk heb, meer waard dan de negatieve dingen. Ik mis nu ook dingen uit Mozambique. Dus of ik me nou in Nederland of Mozambique bevind, ik zal altijd dingen uit het land missen waar ik op dat moment niet ben.’’ In de rubriek ‘Home is everywhere, home is nowhere’ vertellen jongeren hoe hun leven beïnvloed is door het zendingswerk van hun ouders. Wil jij ook meedoen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl. Toen Inge op haar vijftiende terugkwam naar Nederland is deze documentaire over haar gemaakt. Tekst: Lola Brouwer