“Ik voel mij soms een buitenlander in mijn eigen land”

“Ik was drie maanden toen mijn ouders een discipleship-training volgden, een scholing om dichterbij God te komen, om te ontdekken wat je eigen passies zijn en wat Gods doel voor je leven is. Toen ik zeven werd vonden zijn hun roeping in een hospitaalschip dat voer naar West-Afrika. Een hospitaalschip is eigenlijk een soort ziekenhuisschip, waar ze mensen behandelen die zelf niet makkelijk hulp kunnen krijgen. Tegelijkertijd wordt er op dat schip ook geëvangeliseerd."

"Voor ons was het schip ook een soort dorpje. Er was een kapper, een bank, een school en een eetzaal. Op zondag gingen we naar een lokale kerk, want het zou een beetje gek zijn als we als zendelingen ons geloof alleen met onszelf zouden delen.

Mijn vader deed onderhoud op het schip en in het land waar we waren aangemeerd. Hij herstelde vaak scholen die door de oorlog waren verwoest. Mijn moeder heeft veel verschillende rollen gehad. Ze was een tijdje gastvrouw, ze verzorgde de lunch, gaf les en heeft ook tijdje ‘child development’ gedaan. Dan leerde ze lokale juffen en meesters hoe ze beter les konden geven. Belonen in plaats van straffen geven, bijvoorbeeld. In Afrika is het soms heel normaal dat een kind een tik op de vingers krijgt als hij een antwoord fout heeft."

In Afrikaanse scholen is het soms heel normaal om een kind een tik te geven

"Wat als ik daar was geboren, en niet in Nederland?"

"Het hospitaalschip voer rond en op die manier heb ik veel verschillende landen gezien. Sommige landen waren helemaal door oorlog verwoest, in andere landen was de armoede schrijnend. Ik ontmoette een keer een vrouw die in handen was gevallen van een groep rebellen. Ze moest haar eigen straf uit een hoed trekken waar allemaal briefjes in zaten. Het briefje dat ze trok was: armen en benen eraf. Uiteindelijk mocht ze haar armen houden, maar in plaats daarvan was een halve bil afgesneden. Verschrikkelijk.

Mijn ouders hebben mij niet volledig afgeschermd voor die verhalen, want dat is de realiteit daar. Ik ben blij dat zij dat niet hebben gedaan, want het leert je ook om dankbaar te zijn. Wat zou er zijn gebeurd als ik niet in Nederland was geboren, maar hier? Was ik dan kindsoldaat geworden? Of seksslaaf?"

"Gods werk is niet in cijfers te tellen"

"Ik heb veel geleerd van mijn tijd in Afrika. Nederlanders vinden die hutjes waar Afrikanen in wonen soms zielig, terwijl die mensen vaak heel tevreden zijn. Ze denken ook vaak dat hun ‘westerse’ manier van leven het beste is. Dat is lang niet altijd zo! Je kan prima meten of iets rechtstaat met een waterpas, maar het lukt ook heel goed met een simpel touwtje en een gewichtje.

Bovendien heb ik echt een hart gekregen voor zendelingen en het werk dat ze doen. Het is vaak heel zwaar en mensen in hun thuisland snappen soms niet wat ze doen. Ze krijgen veel druk van hun kerk, want die willen cijfers zien. Het liefst een lijstje met hoeveel mensen je bekeerd hebt. Maar Gods werk is niet in cijfers te tellen! Wie zijn zij om in Gods weg te staan? Ze moet veel meer vertrouwen hebben in God en in hun zendelingen."

De 'westerse' manier is niet altijd de beste manier

Mijn internaatfamilie en mijn Nederlandse familie

"Toen ik twaalf was keerden we terug naar Nederland en daar bleven we een jaar. Daarna zijn we weer teruggegaan. Mijn ouders gingen naar Sierra Leone, en omdat daar geen goed onderwijs was zaten mijn zus en ik in een internaat in Senegal. Als ik terugkijk was dat echt een hele leuke tijd. Ik zat op school met allemaal andere zendelingskinderen van all over the world. Zij werden ook een beetje mijn familie. Dat was ook lastig, want als ik Nederland was, dan miste ik hen, maar als ik Senegal was miste ik mijn Nederlandse familie.

In het internaat leer je zoveel over de wereldgeschiedenis. Je leert niet alleen over de twee wereldoorlogen, maar ook over de geschiedenis van andere landen. Zonder het door te hebben is onderwijs vaak heel cultuurspecifiek, en ik vond het juist heerlijk om alles te weten over de geschiedenis van Senegal, Gambia of Sierra Leone."

"Ik schrok mij wezenloos van een zoenend stelletje"

"In 2009 gingen we definitief weer terug naar Nederland en ik moest helemaal weer wennen aan deze cultuur. Het was zomer, dus alle meiden liepen hier in van die korte broekjes. Ik vond het bijna onderbroekjes, zo kort! Dat ben ik niet gewend, want in Afrika is dat gewoon disrespectvol. Ook zag ik een koppeltje zomaar in het openbaar zoenen, ik schrok mij wezenloos.

Van Afrika mis ik vooral de vriendelijke mensen, hun openheid en warmte. Je kan in Nederland niet zomaar even langs voor een kop koffie, je moet echt een afspraak maken. In de landen waar ik ben geweest ben je altijd welkom. Daar zouden we nog wat van kunnen leren. Ik weet in ieder geval zeker dat ik ooit weer terugga naar Afrika. Ik heb met mijn eigen ogen gezien wat voor invloed wij kunnen hebben op die mensen. Het is erg dankbaar werk.”