Ik voel me eenzaam, zonder alleen te zijn
‘Niemand zit op je te wachten’, ‘Ze spreken alleen met je af uit medelijden’, ‘Je bent saai’. Deze gedachten zitten mij al een tijd flink dwars. Sinds ik op mezelf woon (half jaar nu), vrienden zijn gaan settelen en het leven iets meer agenda-technisch dan spontaan verloopt, is mijn leven gevoelsmatig totaal veranderd. Alle vastigheden – zoals huisgenoten of (vrijgezelle) vrienden die altijd tijd hadden voor impulsieve uitjes – zijn verdwenen.
Ik heb genoeg afspraken, maar voel geen connectie. Alsof ik een eiland ben dat langs het vaste land drijft. Ieder moment dat ik met mezelf ben en mijn gedachten de ruimte krijgen, nemen ze mijn geluk in een houdgreep. Ik voel me eenzaam, zonder alleen te zijn. Alles wordt kapot gemaakt door de stem in mijn hoofd. Zelfs insta story’s, die ik normaal prima kon relativeren, worden misbruikt door mijn zwarte hersenspinsels: ‘Kijk, al deze mensen hebben het wél gezellig met elkaar!’
Tranen
Mijn vrienden en familie valt niets te verwijten. Zij zijn er. Op een andere manier dan vroeger, maar dat is logisch met kinderen, werk en een dubbele agenda. Ik weet dat er van mij gehouden wordt, dat er mensen om mij heen staan. Dat ik dit niet alleen hoef te doen. Het enige probleem: ik voel het niet. En van die strijd tussen hart en hoofd word ik doodmoe. Toen ik dat na een maand eindelijk durfde te vertellen, barstte ik in tranen uit.
Misschien is het de overgang van studie naar werk die nu pas inslaat. Misschien had ik nooit op mezelf moeten gaan wonen. Misschien houd ik mezelf voor de gek. Misschien ben ik inderdaad een saaie dodo waar mensen niet mee om willen gaan. Misschien is het het weer. Misschien moet ik meer slapen. Misschien…
Eenzaam voelen of zijn
Waar ik normaal na het probleem een oplossing beschrijf, heb ik die nu totaal niet. Ik denk dat dat – helaas – de huidige realiteit is. Leren accepteren dat er niet altijd een oplossing is. Dat ongelukkig zijn deel van het leven is. Dat niet alles te controleren en direct te fixen is. Het is een proces. Levensfase, ofzo. Verschrikkelijk genoeg. Praten, ademen, doorgaan. Met tijd, God en een luisterend oor als enige medicijn.
Ik voel me eenzaam, maar ben het niet.
Geschreven door
Bas
