'Ik vind Nederland zo plat'

Negen jaar geleden verhuisde de familie Eschbach van Zwitserland naar Oostenrijk. Voor ons misschien een pot nat, voor Timo een behoorlijke omschakeling. Hij vertelt: “Ik had mijn hele leven in Zwitserland gewoon, wist dus niet beter. We zaten in een leuke kerk, mijn vaders familie woonde in de buurt en ik had leuke vrienden. Toen mijn ouders de beslissing namen om naar Oostenrijk te verhuizen, ben ik twee weken boos geweest. Boos op m’n ouders en boos op God. Waarom moesten we nu perse verhuizen? In Zwitserland deden mijn ouders toch ook goed werk?” Al zo lang hij zich kan heugen, werken Timo’s ouders voor Operatie Mobilisatie (OM), een internationale zendingsorganisatie. Eerst in Zwitserland, het vaderland van zijn vader en sinds negen jaar in Oostenrijk. Zijn Nederlandse paspoort heeft hij te danken aan zijn moeder, die Nederlandse is. “Ik weet niet beter dan dat mijn ouders in de zending werken, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik vind het wel speciaal. Ik denk dat ik met zendelingenouders meer zie van wat God in Zijn koninkrijk doet dan de gemiddelde jongere. Je krijgt denk ik ook meer mee van wat er in de wereld gebeurt. Maar er zijn niet alleen maar voordelen hoor. Doordat mijn ouders afhankelijk zijn van sponsors, is hun salaris niet heel groot, dus moeten we leuke uitjes soms laten schieten.”  Opwekking
“De eerste paar nachten in Oostenrijk herinner ik mij nog goed. Ik wilde zó graag terug. Ik stelde mij voor hoe het was om naar m’n vrienden te gaan en samen leuke dingen te doen. Maarja, alles went, dus zelfs wonen in Oostenrijk. Inmiddels snap ik waarom God mijn ouders naar Oostenrijk riep. Weinig mensen in Oostenrijk hebben een persoonlijke relatie met God. Toen wij hier kwamen waren zo’n vijftien mensen in ons dorp christen, nu zijn het er 130. Dat vind ik zo mooi! Ook onze kerk, vergelijkbaar met een Nederlandse pinkstergemeente, is enorm gegroeid. We zijn zelfs van een naar twee diensten gegaan. Wel jammer dat we zo weinig liederen hebben. Zoiets als Opwekking hebben we hier niet.” “Dat het in Oostenrijk wennen was, heeft ook met de cultuur te maken. Oostenrijkers zijn heel gesloten, je komt bijvoorbeeld alleen bij iemand thuis als je familie bent of hele goede vrienden. In Nederland is dat heel anders. Daar vragen mensen heel snel: kom je een bakkie doen? In het begin was het lastig om vrienden te maken, in de kerk was geen een jongen van mijn leeftijd. Sinds drie jaar is dat gelukkig anders. Een jongen die dicht bij mij in de buurt woont, kwam tot geloof. Sindsdien zijn we vrienden.” “Ook ik ben niet zonder reden naar Oostenrijk gekomen. Op dit moment zie ik die nog niet zo, maar God heeft ook een plan met mijn leven. Net zoals mijn ouders wil ik graag de zending in. Deze zomer ben ik klaar met mijn technische opleiding en dan wil ik graag twee jaar varen op de Logos Hope, een zendingsschip van OM.” Dun brood
Timo komt geregeld in Nederland. Voor familie bezoek of voor een Europees tienerkamp van OM. “Ik ben voor het Nederlands elftal, maar dat moet ik niet te hard zeggen, dan krijg ik ruzie met m’n vrienden. Daarnaast waardeer ik de Nederlandse vriendelijkheid en spontaniteit. Ik kan mij wel voorstellen hoe het is om in Nederland te wonen, maar ik denk dat het niet snel zal gebeuren. Nederland is zo plat! Zodra ik in Nederland ben, mis ik de bergen. En het eten is in Oostenrijk ook nog eens veel lekkerder. Aan dat gekke, dunne brood in Nederland zal ik nooit kunnen wennen. Maar een echte Oostenrijker voel ik mij ook niet hoor, eerder Zwitsers.”