''Ik vermijd eetgeluiden, omdat ik er niet tegen kan''
Smakken, kauwen, het geluid van speeksel dat heen en weer gaat; Lisa (16) vindt het verschrikkelijk. Ze heeft last van misofonie en kan daarom niet tegen eetgeluiden. Plekken die leuk horen te zijn zoals de bioscoop of een restaurant zijn voor haar de plekken waar ze het liefst zo min mogelijk komt.
Hoe is het ontstaan?
‘’Mijn moeder maakt heel veel geluid als ze eet. Toen ik een jaar of 12 was hadden we vaak ruzie en werd ik heel snel boos op haar. Omdat ik zo boos was op mijn moeder, ging ik me heel erg richten op alles wat ze verkeerd deed. Heel luidruchtig eten was daar een van. Uiteindelijk werd het zo erg dat ik het niet alleen vervelend vond als mijn moeder aan het eten was, maar ik begon het overal en bij iedereen vervelend te vinden. De band met mijn moeder is gelukkig weer helemaal goed, maar die angst voor eetgeluiden is er nog steeds.
Ik ga bijvoorbeeld niet naar de bioscoop, omdat daar allemaal mensen zitten die eten. Ik ga er pas heen als er een film draait die ik echt heel graag wil zien. De persoon waarmee ik dan ben vraag ik vaak om geen eten te bestellen, wat ik superstom vind om te vragen, omdat ik weet dat snacks een groot onderdeel zijn van naar de bioscoop gaan. Ik heb een vriendin waarvan ik weet dat zij heel luidruchtig eet, maar ze snapt het gelukkig wel als ik haar vraag om niks te bestellen. Naar een restaurant gaan vind ik ook niet leuk, want dan ga ik me veel te veel richten op alle eetgeluiden in plaats van de mensen met wie ik ben.’’
Ik weet dat er mensen zijn die het veel erger hebben dan ik
Therapie
‘’Ik ben naar therapie geweest, maar daar had ik op een gegeven moment geen tijd meer voor. De opdrachten die ik daar mee heb gekregen probeer ik nog steeds te gebruiken als ik in een vervelende situatie zit. Ik probeer dan bijvoorbeeld mijn gedachten te focussen op iets anders. Soms lukt het me, soms niet. Laatst had ik een tussenuur en waren mijn vriendinnen heel luidruchtig chips aan het eten. Ik heb toen heel normaal gevraagd of ze misschien met hun mond dicht wilden eten, maar dat deden ze niet. Ik heb toen een boek gepakt en ben gaan lezen om mijn gedachten ergens op te focussen.
Voor anderen die dit ook hebben; weet dat dit allemaal goed kan komen. Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel erger hebben dan ik, maar ook zij mogen er zijn. Ik bid vaak om te vragen of het opgelost kan worden, maar ik weet ook wel dat het niet in een vingerknip weggaat. Toch gaat het steeds beter en ik denk niet dat dat toeval is.’’
Om privacyredenen is er een andere naam gebruikt voor dit artikel. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Geschreven door
Anouk Timmer
