''Ik pleegde abortus... en kan wel huilen''

Wie had ooit gedacht dat dit mij, een christelijk meisje, zou overkomen? Ikzelf in ieder geval niet! Als er wel eens werd gediscussieerd over abortus en het recht van de vrouw om een eigen keuze te maken, dan wist ik precies waarom ik het hier niet mee eens was. Abortus was slecht, het was het vermoorden van een kind en God stond het niet toe.

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Elke zondag tweemaal naar de kerk, in het weekend naar de jeugdclub en toen ik ouder was naar Bijbelstudie. Toen een plaatselijke kerk startte met een cursus over het christelijk geloof heb ik me daarvoor opgegeven. Niet omdat ik niets van het geloof wist, maar omdat er diep in mij een verlangen was naar meer. Ik wilde God persoonlijker leren kennen.

Relatie

Op die cursus ontmoette ik een jongen en we werden verliefd. Mede doordat mensen om ons heen zeiden dat we zo’n leuk stel waren en dat het niet toevallig was dat we elkaar via een kerkelijke activiteit hadden leren kennen, ging ik geloven dat God ons bij elkaar had gebracht. Daarom stak ik al mijn energie in deze relatie, ook al liep het soms helemaal niet zo lekker. Mijn vriend vond dat als je van elkaar hield, je dan ook best met elkaar naar bed kon gaan. “God wil ons iets wat fijn is niet ontzeggen!” Ik wist dat het niet klopte en heb me ertegen verzet.

Toen mijn vriend op een avond vroeg of ik bleef slapen, deed ik dit: ik vertrouwde hem. Maar voor een man is het moeilijk om niet aan zijn verlangens toe te geven als de mogelijkheid zo heel erg dicht bij hem ligt! Het gebeurde tegen mijn wil. Ik kon wel huilen, maar op datzelfde moment brak ook mijn weerstand. Het was nu toch al gebeurd, dus waarom dan later niet nog een keer? Het ging niet goed met de relatie. Na wat er was gebeurd, kon dat ook niet anders.

Zwanger... en plots niet meer

Op een dag werd ik niet ongesteld. Diep in mijn hart wist ik dat ik zwanger was. Toch ging ik naar de dokter, want ik wilde gewoon dat er iets anders aan de hand was. Zij deed een zwangerschapstest en ik bleek inderdaad in verwachting te zijn. Toen ze mijn ontstelde gezicht zag, opperde ze meteen de mogelijkheid van een abortus. Hoewel ik daar altijd fel op tegen ben geweest, nam ik daar ter plekke de beslissing om deze mogelijkheid met beide handen aan te grijpen.

Natuurlijk moest ze me naar huis sturen voor een aantal dagen bedenktijd. Maar wat een onzin is die bedenktijd. Als je echt niet wilt, dan zul je er alles aan doen om je zwangerschap te beëindigen. Zeker als je je begeeft in christelijke kringen, is de schaamte groot. Je brengt schande over jezelf en je familie. Je hebt iets gedaan wat niet mag: met iemand naar bed geweest voor het huwelijk. Je zult je ouders zo’n enorm verdriet doen. Je bent bang voor wat de mensen, vooral achter je rug, zullen zeggen. Je bent bang voor het onbekende: een zwangerschap, een bevalling, het opvoeden van een kind als alleenstaande moeder.

Toen ik naar de abortuskliniek reed, wist ik dat het niet goed was wat ik deed. Maar ik verdrong die gedachte. Mijn gevoel leek op die dag wel uitgeschakeld en ik heb alles over me heen laten komen alsof ik er zelf niet bij was. Ik lag op de behandeltafel en in de paar seconden voordat de narcose ging werken, dacht ik: “Nu kan ik echt niet meer terug, als ik straks bijkom is het voorbij en ga ik verder met mijn leven.”

Na de abortus

Verder gaan met mijn leven… Ik heb het geprobeerd, maar het was niet hetzelfde. Ik had mijn kindje gedood. Ik had iemand de kans ontnomen om te leven, om op te groeien en van alles mee te maken in deze wereld. Op een avond reed ik op de snelweg. Het was donker en opeens drongen de gevolgen van de abortus in alle hevigheid tot me door. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik heb gehuild en God gesmeekt om me te vergeven dat ik niet zelf voor mijn kindje wilde zorgen. Ik heb Hem gevraagd of Hij voor mijn kindje wilde zorgen en of Hij mijn kindje wilde uitleggen dat ik van haar hou en dat het me spijt.

Lichamelijk gezien is abortus een eenvoudige ingreep. Ik herstelde snel en kon lichamelijk alles weer aan. Het lost wel heel snel een probleem op, maar wat veel mensen niet weten is dat het echte probleem pas daarna begint. Emotioneel richt het veel schade aan. Het eerste jaar herinnerde elke menstruatie me aan de abortus: het bloedverlies, de angst dat er misschien lichamelijk toch iets mis zou kunnen zijn. Ik was veel emotioneler dan vroeger. In de maanden na de abortus heb ik meer gehuild dan in alle jaren ervoor. Een ander gevolg was dat ik mijn vertrouwen in mannen volledig kwijt was. Het was tenslotte ‘de schuld’ van een man dat ik dit allemaal had moeten doormaken! Gelukkig waren er mensen bij Schreeuw om Leven die me begrepen. Ik heb er de cursus ‘Vergeven en Bevrijd’ gedaan en daar geleerd en ervaren dat er vergeving is voor wie echt spijt heeft en dat God herstel geeft en me wil gebruiken.

Nieuw hart

Mijn hele leven heb ik in God geloofd. Mijn hele leven heb ik geweten dat God het doden van een medemens verbiedt. Toch ben ik tegen Hem ingegaan, omdat dat voor de korte termijn wel zo makkelijk was. Wat ben ik blij dat ik God niet ben kwijtgeraakt, maar dat ik - net als Petrus toen hij dreigde te verdrinken in de golven* - mijn hand heb uitgestoken naar Jezus en heb geroepen: “Heer waar bent U, ik heb U nu zo nodig!” En Hij was er. Hij is er nog steeds, elke dag en Hij geeft me de kracht om verder te gaan. Soms is het nog moeilijk. Het vertellen van dit verhaal, het zien van een pasgeboren kindje, het zien van zieke of verwonde kinderen kunnen me nog steeds aan het huilen maken. Maar ik weet dat mijn kind bij God is. De beste plaats waar het kan zijn. Hij zorgt voor haar en eens zal ik mijn kind in de armen nemen en zeggen dat ik van haar hou! God is zo goed voor mij geweest (en is dat nog steeds), Hij heeft mij een nieuw hart gegeven. Het hart van steen dat mij in staat stelde mijn eigen kind te doden, heeft Hij van me weggenomen en een nieuw hart gaf Hij me ervoor in de plaats. Ik dank Hem voor mijn nieuwe hart, dat me in staat stelt van mensen te houden!"

Dit artikel verscheen eerder op www.erishulp.nl. Er is Hulp biedt twee verwerkingstrajecten aan voor vrouwen die abortus hebben gepleegd: de Bijbelstudie die Moniek ook heeft gedaan en het traject "Heel Haar Keuze", voor meisjes en vrouwen die geen christen zijn.