Ga naar submenu Ga naar zoekveld

“Ik hoef niet te weten wie mijn echte ouders zijn”

31 mei 2017 · Leestijd 5 min

Janita (21) is geadopteerd uit Ethiopie, maar dat maakt haar niet uit. Ze is Nederlander. Toen haar ouders voor en met haar terug wilden naar haar geboorteland, had ze daar eigenlijk helemaal geen zin in. “Ik heb daar toch niets te zoeken…”

“Ik ben ergens in juni 1995 geboren in Addis Abeba, Ethiopië. Ze weten niet precies wanneer, want ik ben aan de kant van de weg gevonden en vervolgens naar een kindertehuis gebracht. Daar ben ik in januari 1996 opgehaald door mijn ouders en naar Nederland meegenomen.” Ouders?
“Ja, dat zijn gewoon mijn ouders. Ik weet niet beter, want ik woon al mijn hele leven hier. Spreek ook vloeiend Nederlands en geen woord Ethiopisch. Ik voel me Nederlander, ben een Nederlander. Als mensen het over mijn biologische ouders hebben, dan heb ik daar niets mee. Dat zijn namelijk niet mijn ouders. Die ik nu heb, dat zijn mijn ouders.” Voel je je ook Nederlander in de ogen van anderen?
“Nu wel, maar vroeger niet. Ik ging naar een basisschool in Ridderkerk. Dat is een heel blank dorp, ik was bijna de enige donkere in de omgeving. Dat merkte ik wel en mijn klasgenoten ook, die pesten mij ermee en zeiden dingen als: “Ga terug naar je eigen land”, “Aap” en “Je hoort hier niet”. Ik was anders, niet in wat ik deed, maar in hoe ik eruitzag. Dat deed veel met mij, mijn zelfbeeld ging naar beneden."

Ik ging erin geloven dat ik een aap ben.

"Als ik dan een rekentoets slecht maakte, dacht ik meteen: Ik kan niet rekenen, ik kan niet leren en heb óók nog een donkere huidskleur. Ik haalde mezelf volledig naar beneden, begon erin te geloven dat ik inderdaad een aap was. Want als zoveel mensen het zeggen, zal het toch wel waar zijn? Ik wilde uit mijn vel, wegrennen van mijn huidskleur. Probeerde het er met een schuursponsje af te schrapen. En als iemand er een compliment over maakte, bijvoorbeeld “Wat zie je er mooi uit!” dacht ik meteen: Dit zeg je alleen omdat je sociaal verantwoorde opmerking wil maken. Ik vond alles dat met Ethiopië of mijn afkomst te maken had vreselijk. Zelfs als een Ethiopiër de marathon won, werd ik chagrijnig." Je wilde niet weten waar je roots lagen?
“Nee, ik wilde niets te maken hebben met Ethiopië. Mijn ouders wel. Die stimuleerden mij om de taal te leren en lieten foto’s van het land zien. Tijdens de jaarlijkse Afrikadag voor geadopteerde kinderen moest ik mee. Mijn ouders vonden het belangrijk om het negatieve over mijn afkomst/huidskleur weg te nemen. Als ik in aanraking met ‘landgenoten’ kwam, zou ik vanzelf vrienden met ze worden en anders over mezelf gaan denken. Dat was hun idee. Superlief natuurlijk, maar ik wilde er niets van weten. Echt totaal niet. Toch ben je wel naar Ethiopië geweest?
“Ja, in 2011 konden we via Compassion ons sponsorkindje bezoeken en die woonde in Ethiopië. Van mij hoefde het niet, maar mijn ouders wilden heel graag en vertelden dat ze al heel lang spaarden om er met mij heen te gaan. Mijn moeder heeft hartproblemen en het was waarschijnlijk één van haar laatste kansen om te gaan. Dus ging ik overstag. Voor hen, omdat zij het graag wilden. Maar ik wilde niet naar mijn kindertehuis of op een andere manier op zoek naar mijn roots."

Ik vind Ethiopië net zo interessant als een land waarheen ik op vakantie zou gaan.

Toch heeft mijn vader daar een zoektocht opgezet naar mijn kindertehuis. En plots stonden we daar. Het deed mij eigenlijk niet zoveel. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het land wel hartstikke interessant, maar niet per se omdat ik ervandaan kom. Ben God dankbaar voor de kansen die ik in Nederland heb, voor mijn ouders, dat is voor mij genoeg. Ik vind Ethiopië niet meer verschrikkelijk, maar vind het niet interessanter dan een land waarheen ik op vakantie zou gaan. Toch ben ik wel bij dat ik er geweest ben, want mijn moeder is nu overleden. Ik heb dit toch met haar kunnen doen.” Hoe kijk je nu tegen je huidskleur aan?
“Tot vijf jaar geleden wilde ik absoluut niet donker zijn. Op de middelbare school kwam ik plots in multi-culti klas terecht. Daar had ik Marokkaanse, Surinaamse, Turkse klasgenoten. Dat hielp wel. Ik stond er plots niet meer buiten. Hoorde erbij. Sindsdien ging het bergopwaarts en verdween ook mijn negatieve zelfbeeld langzaam.” Heb je nooit aan God gevraagd: “Waarom ik?”?
“Ik ben eigenlijk nooit boos op God geweest, heb nooit aan Hem getwijfeld. Hij leerde mij juist dat ik word geaccepteerd zoals ik ben, ondanks de dingen die anderen van mij zeggen. Alleen wat God van mij vindt is belangrijk. Als mensen nu iets kwetsend zeggen, kan ik mij daar beter overheen zetten. Ik ben Nederlander en mag er zijn, dat weet en voel ik. Wat de rest denkt, mag de rest lekker zelf weten!” 

Geschreven door

Bas

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡