“Ik had honderd jaar eerder postbezorger moeten worden.”
Je hebt je middelbare school afgerond, je neemt hooguit nog één tussenjaar en dan is het moment daar: je moet de perfecte studie kiezen. Toch is dit niet voor alle jongeren even makkelijk. In één keer voor de juiste opleiding gaan, is dat niet gewoon een kwestie van geluk? Ook de 26-jarige Judith had moeite met het kiezen van een opleiding. Zoveel moeite dat ze uiteindelijk haar eigen weg koos. Een stap waar niet iedereen in haar omgeving het mee eens was...
Vijf opleidingen verder
“Het was voor mij heel logisch om na de middelbare school verder te studeren, dat deed iedereen. Ik koos als eerste voor detailhandel, maar ik ontdekte al snel dat het niks voor mij was om de hele dag achter de computer te zitten. Ook de opleiding voor secretaresse die ik daarna volgde hield ik niet vol om die reden. Vervolgens heb ik nog drie opleidingen met dieren gedaan. Daar was ik de hele tijd aan het schoonmaken en voeren, dat begon met op een gegeven moment echt te vervelen. En verveling is voor mij echt een reden om me rot te voelen, dus besloot ik uiteindelijk ook hier mee te stoppen.
Na vier opleidingen begon ik steeds meer na te denken. Het had veel geld gekost. Moest ik hier wel mee verder gaan? Toch bleef ik in mijn omgeving horen dat ik het wel móest doen, anders zou ik volgens hen nooit aan een baan komen. Ook mijn ouders bleven me overtuigen en dus besloot ik het nog een keer te proberen.”
Gelukkige postbezorger
“Mijn laatste opleiding was een thuisstudie, ik had een bijbaan en ik kon in de avonden aan school werken. Toch was ook dit niet wat ik wilde. Ik was inmiddels 23 en het lukte me echt niet meer. Op dat moment zat ik 24/7 thuis, maar ik wilde juist meer naar buiten en onder de mensen zijn. Postbezorger was voor mij toen een logische keus en al snel merkte ik dat ik dit een geweldige baan vond.
Het klinkt misschien als saai en eentonig werk, maar ik vind het heel leuk. Ik ben de hele dag buiten en ik zie continu verschillende gezichten. Dat laatste maakt het voor mij superleuk. Mensen beginnen me langzamerhand te kennen, we maken zo nu en dan een praatje en ik krijg bijvoorbeeld drinken aangeboden als het warm is. Ik zeg altijd: ‘Ik had honderd jaar eerder postbezorger moeten worden.’ Door deze baan ben ik echt gelukkiger geworden.”
Subtiele hint
“Ik merk dat mensen nog steeds van me verwachten dat ik een opleiding ga doen of dat ze afkeuren wat ik doe. Mijn moeder kan soms nog heel subtiel hinten dat ze liever heeft dat ik een opleiding ga doen. En als ik tijdens mijn postuurtje bekenden tegenkom, groeten ze me niet meer. Toch laat ik nooit echt merken dat het me iets doet, ook al doet het natuurlijk wel zeer. De volgende dag ga ik gewoon weer naar mijn werk en denk ik er niet meer aan. De keren dat ik er wel aan denk, focus ik me op het feit dat post bezorgen me gewoon heel blij maakt.”
Volg je hart
“Tenzij er nog iets mooiers op mijn pad komt, wil ik dit werk heel graag blijven doen. Voorlopig ga ik er in ieder geval nog mee door. Ik heb er een inkomen mee, en al is die niet heel hoog, ik vind het prima zo. Tegen jongeren met hetzelfde probleem zou ik willen zeggen dat ze vooral naar hun hart moeten luisteren. De druk is tegenwoordig zo hoog om te presteren. En natuurlijk mag je naar tips van anderen luisteren, maar doe niets waar je ongelukkig van wordt. Wat voor anderen werkt, hoeft niet voor jou te werken!”
