Ik faal in wie ik ben

Hoi, ik ben Marlieke, 24 jaar en ik doe... niks.

Ik ben werkloos. Weg fancy introductie. Bedenk je eens hoe vaak we onze identiteit ophangen aan wat we doen in het leven. Voorbeeld: tussen 2012 en 2015 stelde ik mezelf voor als ‘student’. Tijdens mijn tussenjaar verdween deze titel even, maar hé; daar had ik bewust voor gekozen en ik besteedde mijn tijd nuttig (hoor..!). In 2016 plakte ik trots ‘masterstudent’ achter mijn naam. En na een jaar bikkelen kon ik mijzelf rekenen tot de categorie ‘pas afgestudeerd’. Maar na twee maanden vond ik dat ik het recht op dat hokje niet meer had.

Wat stelde ik voor zonder baan?

En toen kwamen de vragen. “Wat zijn je plannen?”, “Heb je al een baan?”, “Wat wil je gaan doen?” En misschien nog wel de ergste: “Vermaak je je nog een beetje?” Vast en zeker goedbedoeld, maar ik werd er vooral rebels van. Ik kreeg de neiging om van de daken te schreeuwen dat we niet leven om te werken, maar eerder andersom. Om mijn agenda vol te schrijven met nuttige activiteiten, om mezelf maar te kunnen verantwoorden. Waarom leken anderen zich ongemakkelijk te voelen met mijn werkloze situatie? Simpelweg omdat ik niet in een hokje te plaatsen was? En het stomme was dat ik begrip voor dit gevoel begon te krijgen. Want wat stelde ik nou eigenlijk voor zonder baan? Zonder doel?

Hoop en vrees

Vol goede moed ging ik op zoek naar een nieuwe identiteit. Sollicitatiebrief hier, gesprek daar. De ene afwijzing na de andere. Reden? Gebrek aan werkervaring (#startersprobleem). En als gevolg van die vele afwijzingen trok ik een muurtje van zelfbescherming omhoog om de pijlen van teleurstelling af te kunnen weren. (Dag)dromen verdwenen en veranderden ’s nachts in rampscenario’s, waarin de wereld zich meer dan goed redde zonder mij. Vermoeidheid, veel tranen, onrust: het hoorde allemaal bij het leven van alledag. Regelmatig leefde ik tussen hoop en vrees: hoop op de baan die mij identiteit zou kunnen geven en vrees voor nóg een afwijzing. Vrees won meestal.

En toen las ik het volgende: ‘Er is een verzoening met het verleden nodig en een hoopvolle toekomst, als basis voor een heden dat voldoening geeft.’* Da’s er één voor op een tegeltje, toch? Met andere woorden: om me nu chill te kunnen voelen (ook zonder baan!), heb ik vrede nodig met wat er is gebeurd en hoop voor wat gaat komen. Ik mag erop vertrouwen dat God de afwijzingen ten goede keert en iets mooiers voor mij in petto heeft. Het is tijd dat ik mijn eigenwaarde bij een andere bron ga zoeken dan bij mijn werk(loosheid). Een bron met oneindige voorraad aan bevestiging. Perfecte timing. Zonder veroordeling. Ik wil mijn identiteit vinden in God, zodat Zijn liefdevolle armen mijn hart kunnen omvatten. Met of zonder baan.

Ik werk dus ik ben? Nah, dat is zo zondeval.

(*in Creatieve levensplanning van Paul Donders)