IJspret met: Ben Ketting

Ik neem een nipje van mijn perfecte cappuccino. Ben Ketting stuurde onderweg al een berichtje of ik zin had in koffie, zijn hobby. En wie ben ik om een home made cappuccino af te slaan? Eigenlijk hebben we zin in een ijsje, maar de ijssalon is, helaas, pas over een uur open.

De blonde krullen van Ben Ketting

“Gisteren was ik voor een preventieve controle in het ziekenhuis. Lag ik daar op die behandeltafel, zegt de verpleegkundige ineens: ‘Zo Ben Ketting, waar zijn die mooie krullen gebleven?’” Stiekem kijk ik even naar zijn hoofd, die er inderdaad een beetje kaal uitziet. Ik vraag of hij het vervelend vindt dat mensen hem nog steeds herkennen. “Nee, ik denk het niet. Maar ik heb nooit beseft hoeveel indruk Prinsen en Prinsessen op zoveel verschillende generaties heeft gemaakt. Als ik in de Bruna sta moet ik oppassen dat ik niet te dicht bij de Playboy ga staan, want dan is het hele dorp in rep en roer.” Ben moet lachen.

Biografie

Ben Ketting werd in 1960 in Apeldoorn geboren. Met een Javaanse moeder stonden er een hoop mensen van te kijken dat hij ter wereld kwam met blond haar dat later overigens wel donkerder werd. Op zijn zestiende begon hij liedjes te schrijven in de garage op, een door zijn vader gemaakte, gitaar. Hij studeerde aan het conservatorium en op het Flevo Festival, toen nog Kamperland Muziekfestival, raakte hij aan de praat met een medewerker van de NCRV. Hij vroeg of Ben interesse had in een baantje als muziekregisseur. Dat had hij. En zo is hij uiteindelijk het tv-wereldje ingerold.

“Mijn buren hebben me altijd meer iets voor Veronica gevonden, dan voor de EO. Maar ik neem ze niets kwalijk. Ik surfte hele weekenden, had een volle bos krullen, een oorbel en mijn blouse zat open tot ongeveer mijn navel. Ik weet nog goed dat ik ging solliciteren bij de EO. Stond ik oog in oog met Andries Knevel. Het eerste wat hij deed was wijzen naar het gaatje in mijn oor.”

Ben Ketting vs. Geloof

Nadat ik mijn laatste slok, voortreffelijke, cappuccino naar binnen giet, vraag ik Ben of hij gelovig opgevoed is. “Mijn moeder was hervormd en mijn vader gereformeerd. Ze hebben mij met ruimte opgevoed. Er was geen verplichting, de keuze lag altijd bij onszelf. Ik ben eigenlijk altijd mee geweest naar de kerk. Naarmate ik ouder werd stond mijn vader steeds vaker op in de kerk. Hij liet iedereen weten dat de dominee het maar beter over de Here Jezus kon hebben dan over Marx. Dan zat ik natuurlijk met het schaamrood op de kaken onder het kerkbankje gedoken. Uiteindelijk hebben we de kerk toen verlaten en zijn we een beetje gaan dwalen. We hebben aardig wat gemeentes vanbinnen gezien. Maar eigenlijk nergens een echt thuis gevonden…”

Op zijn twintigste verloor Ben plotseling zijn moeder. Hij zat toen in Scheveningen en kon daardoor geen afscheid nemen. “Ik heb, mede door mijn opvoeding, eigenlijk altijd dat basis geloof gehad. Ik ben nooit bang geweest om het geloof ‘kwijt te raken’. Maar toen mijn moeder overleed, ging ik wel door een moeilijke periode. Ik was toen twintig en raakte mijn veilige plek kwijt. Mijn vader kreeg vrij snel daarna verkering en verkocht het huis.  Mijn moeder kende mij door en door. Het laatste wat ik van haar meekreeg was dat ik mijn hart moest volgen. Dat heb ik zoveel mogelijk gedaan.”

Prinsen en Prinsessen

Tijdens zijn werk bij de EO werd er een presentator gezocht voor een nieuw christelijk kinderprogramma. Ben deed auditie, en mocht presenteren. “Prinsen en Prinsessen is altijd een omstreden programma geweest. Vriend en vijand konden er altijd goed over zeiken. Veel mensen vonden het programma indoctrinatie. Terwijl het programma nooit te stellig is geweest. En daarbij, indoctrineren past niet bij mij! Het enige wat ik wilde, was kinderen duidelijk maken waar die Bijbelboeken nu om gingen. Het mooiste van dat programma was dat we daarin iets van het karakter van God aan kinderen mochten meegeven. Het programma verdween, omdat het nieuwe platform ‘Z@ppelin’ een bredere omvang wilde hebben. Daar paste het beeld van één God niet meer in.”

“Het jammer dat zulke programma’s in het huidige publieke bestel niet meer gemaakt kunnen worden. Het was een veilige plek voor duizenden kinderen en hun ouders. We leven nu meer dan tien jaar na Prinsen en Prinsessen, maar nog steeds hoor ik dat die liedjes mensen tot steun zijn. Ze hebben echt iets gedaan, iets betekend, dat vind ik heel gaaf! Kinderen hebben tegenwoordig weinig kennis van Bijbelse zaken, en daarom was zo’n liedjesprogramma een te gekke manier om ze iets te leren. Maar dat woordje ’leren’ is bijna een vies woord geworden en wordt al gauw geassocieerd met indoctrineren, jammer. Maar voor mij is die kennis van geloof nog steeds belangrijk maar lastig om op tv te communiceren. Toch blijft Bijbels inzicht cruciaal, maar die taak ligt niet meer direct bij de omroep. Gelukkig is er weer een kleuter Bijbelverhalen programma bij de EO waar ik blij van word”.

Trots

Ik vraag of Ben trots is dat hij één van de laatste grote christelijke kinderprogramma’s op de Nederlandse televisie mocht maken en presenteren. “Tuurlijk ben ik trots. Het was… mooi," is zijn antwoord. “Zou je het weer doen,” vraag ik. “Ja, ik zou het zo weer doen, maar in deze tijd misschien op een iets andere manier," zegt Ben. “IJsje halen?”, vraag ik. “Ja, lekker,” zegt Ben Ketting.

Tekst en beeld: Esther Bolt