Iets bijzonders weggegeven

Fleur (20) doneert bloed: ‘Toen mijn moeder ziek werd, wist ik zeker dat ik wilde doneren’

“Van jongs af aan dacht ik al: ik wil bloed doneren, net zoals mijn vader vaak deed. Toen ik oud genoeg was om te doneren, werd mijn moeder ziek, en daardoor zag ik met eigen ogen wat bloeddonaties voor mensen kunnen betekenen. Mijn moeder kreeg op vroege leeftijd kanker en had richting de eindfase van haar leven extra bloed nodig om energie te krijgen voor de dingen die ze nog zo graag wilde doen. 

Door de hectiek van mijn moeders ziekte heb ik mijn leven stilgelegd voor haar, om samen te zijn zolang het nog kon. Ondanks de bloeddonaties is mijn moeder na een jaar strijden tegen kanker overleden. Dat was het moment dat ik besloot om mijzelf in te schrijven als bloeddonateur bij mijn ziekenhuis. Een paar weken later werd ik opgeroepen om voor het eerst bloed af te staan; vrij snel dus. Na zo’n tien minuten aan het infuus te hebben gelegen, was ik alweer klaar en kreeg ik een lekker zoete stroopwafel om bij te komen. 

Na het doneren ben ik altijd nieuwsgierig naar waar mijn bloed uiteindelijk terechtkomt. Bij operaties waar ze extra bloed nodig hebben? Heb ik voor iemand een groot verschil gemaakt met mijn donatie? Deze informatie is onmogelijk om te achterhalen, maar ik zal het me altijd blijven afvragen. 

Op social media vertel ik mijn ervaringen met onder andere doneren en de ziekte van mijn moeder, die in haar laatste momenten kon genieten dankzij bloeddonaties. Hiermee hoop ik zo veel mogelijk mensen aan te moedigen bloed af te staan, als ze daartoe in staat zijn.” 

Lotta (14) doneerde haar lange lokken: ‘Toen de schaar erin zat, dacht ik: nu kan ik niet meer terug’

“Ik had niet de ambitie om mijn haar te doneren, ik wilde het gewoon laten afknippen en er nooit meer naar omkijken. Na overtuiging van familie en vrienden heb ik ervoor gekozen om de 30 centimeter aan haar die ik niet meer wilde, te doneren aan een stichting die pruiken speciaal voor kinderen maakt. 

Ik begon het doneren te zien als een kans om iets dierbaars van mij weg te geven aan een ander, en dat vind ik iets heel belangrijks. Het geloof gaf mij motivatie om mijn haar weg te geven, ook al was dat niet mijn eerste plan. Met zo’n persoonlijke donatie kon ik namelijk echt wat betekenen voor iemand; dat geeft mij een goed gevoel. 

Aangezien ik nog nooit mijn haar had gedoneerd, voelde ik veel spanning zodra ik in de kappersstoel ging zitten. Er zou ruim 30 centimeter in één keer afgeknipt worden, en ik kon niet meer terug! Even was ik onzeker, want: hoe zou het eruit komen te zien? Dat vond ik eng. Toen ging de schaar erin. Al snel was het geknipt en viel er een last van mijn schouders af. Ik was niet alleen blij met de donatie, maar ook met hoe het korte kapsel mij stond. Het voelde wat onnatuurlijk na jarenlang zo veel haar te hebben, maar gelukkig waren mijn zorgen om het eindresultaat onterecht. 

Voor nu ben ik blij met mijn korte kapsel, en ik houd het graag een tijdje zo. Als ik na jaren groeien weer genoeg haar heb om het te doneren, doe ik het zo weer. Mijn kleine moeite zal iemand blij maken, en dat is uiteindelijk het belangrijkst.”  

Joris (14) gaf zijn eerste bijbel weg: ‘Ze durfde haar ouders er niet om te vragen’

“Op de openbare middelbare school waar ik naartoe ga, zijn weinig leeftijdgenoten die geloven. Na schooltijd bleef ik eens met wat vrienden praten op het plein, en het onderwerp ‘geloof’ kwam naar boven. Een klasgenootje van mij was benieuwd naar het geloof en wilde graag meer leren, maar durfde haar ouders niet om een bijbel te vragen. Toen bood ik aan dat ze de mijne mocht hebben. 

Ik ben opgegroeid in een christelijke familie en ga al mijn hele leven naar de kerk. Toen ik in groep vijf zat, kreeg ik van mijn ouders m’n eerste bijbel. Ik heb daar ontzettend veel in gelezen en zelfs een knutselwerkje in geplakt. Na verloop van tijd voelde deze vertaling, de Bijbel in Gewone Taal, te gemakkelijk, en wilde ik graag een nieuwe versie. Die heb ik gekregen, dus lag mijn eerste bijbel achter in de boekenkast stof te verzamelen. 

Voordat ik mijn eerste bijbel officieel weggaf, plakte ik er een briefje in. Daarop schreef ik hoe ze het best kon beginnen met lezen, en ik raadde de evangeliën aan: Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. Daarin lees je over het leven van Jezus. Ook Romeinen heb ik voorgesteld, waarin staat hoe Jezus ons van zonde redt en hoe je als christen door het leven gaat. 

Ik vind het mooi dat ik zoiets dierbaars weg kan geven aan een ander, en zo het geloof mag verspreiden. De Bijbel is voor mij een handleiding voor mijn leven, waarin alle lessen staan die God ons heeft gegeven. Inmiddels is mijn klasgenoot begonnen met het lezen van Matteüs, en het lijkt ons leuk om een Bijbelstudie te organiseren samen. Ik hoop dat de Bijbel haar leven verandert, net zoals bij mij gebeurde.”