“Hoe kan het dat zo’n leuke meid geen vriend heeft?”

Ik ben op de verjaardag van een vriendin aan de andere kant van het land. Zo’n verjaardag waar ik niemand ken. Na de taart is het tijd voor de borrel. De muziek gaat harder. Er worden geanimeerde gesprekken gevoerd, waar ik enthousiast aan mee doe. Een paar uurtjes later staan we in de kroeg. Een van de jongens komt naast me staan. Hij vraagt waar mijn vriend is. “Hoe kan het dat zo’n leuke meid geen vriend heeft?” Zucht. Ik zou hem moeten vragen waarom hij een relatie heeft. Het liefste rol ik met mijn ogen, maar ik lach hem flauwtjes toe.

De singles onder ons zullen het kunnen beamen: deze goedbedoelde opmerkingen komen regelmatig voor. Zo vroeg een collega me laatst of het niet eens tijd was voor een relatie en werd ik laatst – nadat ik zelf een grapje maakte over mijn vrijgezellenbestaan – verteld dat het ‘niet aan mij lag.’

Het is allemaal lief bedoeld. Natuurlijk vind ook ik het leuk als iemand vraagt hoe het met me gaat. Daarbij is de liefde heus geen taboe, maar als iemand me ineens bemoedigend toespreekt dat het niet aan mij ligt, wordt het gesprek onbedoeld pijnlijk. Alsof ik elke nacht in mijn bedje lig te huilen, mezelf afvragend waarom het me nog niet is gelukt. Maar dit meisje mag haar tranen drogen, want het ligt niet aan haar. Yay!

En op de vraag waarom ik geen vriend heb? Sommigen mensen zullen daar misschien een duidelijk antwoord op hebben, ik niet. Er was een tijd dat ik niet aan een relatie moest denken. Mijn hart was, na een relatie van vier jaar, in duizend stukjes gebroken. Er was geen ruimte voor jongens. Wel voor mijn vriendinnen en feestjes, heel veel feestjes. Nu mijn hart al weer geruime tijd volledig hersteld is, zie ik het wel. Ik heb leuk werk, leuke vriendinnen en een fantastische familie.

Een relatie is geen must, het moet een mooie aanvulling zijn.